Ambitie, niks?

Afgestudeerden/schoolverlaters van 2013 die pas in 2014 beginnen te werken, hebben geen recht op (betaalde) vakantie. 

Ik ben aan het werk gegaan op 8 januari 2014, en ik dacht dat ik dit wel zou kunnen. Ik heb toch immers de weekends? En de feestdagen? No problemo. 

Ik ben management assistant, dus zit hele dagen op kantoor. Ik doe geen fysiek zware arbeid. Hoe moe kan je zijn als je thuis komt? 

Boy... Was I wrong... 

Ik heb geen vakantie hebben echt zwaar onderschat. Zeker nu, in de zomermaanden, als ik al mijn vrienden op vakantie zie gaan of afspreken om te gaan zwemmen of een terrasje te gaan doen... De mogelijkheden zijn legio, zou mijn ex-docent zeggen. 

En ik moet telkens weer afzeggen. Want ik moet werken. En jullie spreken te laat of te ver af en dan heb ik niet genoeg slaap. 

Ja, ik ben zo'n saai persoon dat veel waarde hecht aan haar slaap. Het kan mijn dag kraken of maken, naast enkele andere variabele factoren natuurlijk. Ik heb 6 uren nodig om te kunnen functioneren, 7 uren om goed te functioneren, 8 om daarbij ook nog eens goedgezind te zijn en met 9 uren slaap (al is dit héél zeldzaam) doe ik alles en dat met een glimlach tot over mijn oren. 

Pluspunt is wel dat ik bij het bedrijf enorm gewaardeerd word. Ik krijg regelmatig complimenten en er werd me onlangs zelfs een vast contract aangeboden. Daarom was dit ook zo moeilijk. 

Ik heb enkele blogposts geleden het gehad over mijn sollicitatie naar een nieuwe job. Heel de sollicitatieprocedure heb ik doorlopen, om dan een mailtje te ontvangen dat ik niet geselecteerd ben.

Ja, ik was gefrustreerd. Ondanks dat er sprake was van een vast contract op mijn huidige job, die ik ook graag doe. Mijn manager en ik hadden een mondelinge overeenkomst dat ik vast in dienst zou komen na zijn verlof. 

De eerste week dat hij op verlof was, kreeg ik echter een telefoontje van de groep waarbij ik gesolliciteerd had. Dat er toch een vacature was vrijgekomen en of ik hier interesse voor had. Slik. 

Ik heb grafiekjes gemaakt met voor- en nadelen, ik heb wakker gelegen omdat ik niet wist wat te doen en ik heb mezelf vervloekt omdat ik durfde te klagen over dit luxeprobleem. 

Na veel wikken en wegen heb ik de knoop doorgehakt, ik ga voor de nieuwe uitdaging. Ik zal het secretariaat in twee scholen in Turnhout verstevigen. Iets waar ik enorm naar uitkijk, het is altijd wel een droomjob geweest voor mij. 

Mijn manager was niet erg tevreden toen hij dit hoorde na zijn verlof en hij heeft geprobeerd me toch in het bedrijf   te houden met prachtige toekomstmuziek. Maar mijn besluit stond vast. 

"Dit is toch veel te weinig ambitieus voor jou", hoor ik heel vaak. 

Ik sta in voor de administratie van 300 kinderen en een twintigtal leerkrachten, die ik graag goed wil doen. Zo weinig ambitieus is het dus niet. Bovendien kan ik deze job perfect combineren met een freelance-job als journaliste. Ik heb vaste uren en veel verlof, iets wat ik in mijn huidige job niet heb. Ik heb journalistiek gestudeerd en ik mis het enorm. Vaak lees ik krantenartikels en denk ik: dat kan ik beter. 

Het zal even puzzelen worden maar daar wil ik graag staan binnen vijf jaar: secretaresse en journaliste in bijberoep. 

Heb ik dan toch eindelijk een antwoord op de vraag die ze me tijdens al die sollicitatiegesprekken gesteld hebben. 

Bitter

"Am I wrong, for thinking that we could be something for real?" 

Beste, liefste, hallo

Ik weet niet goed hoe ik je moet aanspreken. 

Enerzijds kennen we elkaar niet zo goed, anderzijds kennen we elkaar door en door. 

Het was beter geweest als er niets tussen ons gebeurd was. 

Wat eerst nog zo zoet proefde, werd zuur. En ik weet niet eens of ik het recht heb om hierover te spreken. 

Een crush, noem het zo. Dat is wat ik voelde. Een onnozele verliefdheid, een beetje vlinders. Enkel op een dronken avond versprak ik me hierover, ik had het liever voor mezelf gehouden. De volgende dag bood ik dan ook snel mijn excuses aan en vertelde je het te negeren. 

Hoewel een vriendin aanraadde om met je te praten, wilde ik je tijd geven en het (voorlopig) maar laten zoals het was. 

Toen bleek dat mijn beste vriendin C., die pas vrijgezel is, ook wel een boontje voor je had. Zij wist niets over mijn gevoelens. 

En sinds gisteren sms'en jullie naar elkaar als twee verliefde tieners. Iets waar ik stiekem zo jaloers om was.

Maar ik lachte, en moedigde mijn vriendin aan... Terwijl wat al zuur was nu echt een bittere smaak in de mond gaf. Haar glimlach als ze een sms'je van je ontving, de complimentjes die je haar gaf... Ik glimlachte alleen maar... terwijl ik vanbinnen opbrandde. 

C. vertelde me waar dit geflirt vandaan kwam. Een goede vriendin van ons had jullie gekoppeld. Zij was de enige die van mijn crush afwist. Ik moet je niet vertellen dat dit als een mes in mijn rug voelt.

Heb je haar al verteld dat je geen interesse in mij hebt, en word ik daarom doodgezwegen? Is het onbewust? Is ze het vergeten? Neemt ze het niet serieus? Ik zou het haar moeten vragen, maar ik durf niet.

Ik wil eigenlijk echt wel blij zijn, vooral voor C. Maar het doet te veel pijn, meer dan ik verwacht had. Ik heb mezelf zo erg vervloekt omdat ik dan ook gezwegen heb. Ergens is het mijn eigen schuld. Ik ben afwachtend, terwijl C. ondernemend is en durft te flirten. Ik durf dat niet. 

Maar wees niet bang of voel je maar niet schuldig, ik zal hier in alle stilte over geraken. 

Jullie zullen er nooit van weten. 

Die glimlach gaat nooit van mijn gezicht, hoe bitter het ook wordt. 

Spuiten en slikken

Sterk, onafhankelijk, goed in wat ik doe, in balans, alles onder controle.

Dat wil ik zijn. 

En natuurlijk spreekt het voor zich dat je wel eens mindere dagen hebt. Maar de voorbije anderhalve week ben ik precies het tegenovergestelde geweest. Ik had mezelf absoluut niet onder de controle. Mijn moodswings waren nog erger dan anders, ik voelde me misselijk, kon me niet concentreren en wilde alleen zijn. Elke dag, elk uur, elke minuut. 

Op sommige dagen was het zo erg dat ik bang werd van mijn eigen gedachten. Dan reed ik naar huis van het werk, kon ik me niet concentreren op de weg en dacht ik: ach, als ik nu de controle over het stuur verlies, het zou zo erg nog niet zijn. 

Ik besloot om naar de dokter te gaan, maar verzweeg die gedachtenstroom. Voor mij blijft het taboe om te emotioneel te worden. Bij mijn vrienden kan het van tijd tot tijd, maar over het algemeen moet ik hard zijn. En leuk, dat vooral. Want wie gaat graag om met een labiele twintiger? 

B12 en ijzer

De dokter heeft bloed afgenomen en er blijkt heel wat mis te zijn. Ik heb ijzer- en vitamine b12-tekort.

Ik heb ooit al eerder een b12-tekort gehad, toen ik vegetariër was. Toen was dat nog logisch, maar nu... Ik weet al even dat ik hier gevoelig voor ben, dus probeer ik erop te letten dat ik voldoende rood vlees en groene groenten eet. Mijn waarden lagen echter nog lager dan wanneer ik vegetarisch at. 

"Het is duidelijk dat je maag geen vitamine b12 aanneemt. Je komt daarom in aanmerking om maandelijks een spuit te komen halen. Het ijzertekort proberen we eerst op te lossen met pillen" zei de dokter. 

Vitamine B zorgt blijkbaar voor emotionele stabiliteit. Het verklaarde plots wel veel. 

Terwijl ik twee weken geleden nog zo onder de indruk was van T., begon ik nu te twijfelen. Ik verdroeg zijn aandacht niet, ik wilde alleen zijn. Hij begreep het en liet me gerust. Toen ik wist dat het vitaminetekort met die vermoeidheid en prikkelbaarheid te maken had, heb ik me verontschuldigd voor mijn bitse gedrag. 

Twijfel

Het probleem is echter dat ik niet weet of het inderdaad een medische oorzaak had. Ongetwijfeld heeft het ermee te maken, maar de langverwachte onzekerheid in mijn hoofd was afgelopen week wel erg aanwezig.

Is het wel doenbaar? Hij is nog een echte student, en is niet van plan om snel daarvan af te stappen. Te veel verantwoordelijkheid, vindt hij. Die periode ligt achter mij, ik wil juist vooruit. Ook de afstand is niet alles, en tot nu toe ben ik steeds degene geweest die naar daar komt. Als ik daar dan ben, moet ik de vrienden er meestal maar bij nemen. Zelden zijn we echt alleen, met z'n tweetjes. 

Maandag hadden we een date, ik besloot met de trein te komen. Een half uur heb ik op hem gewacht, want hij was de dag ervoor tot 9 uur 's morgens uit geweest en had zich overslapen. Veel heb ik niet aan hem gehad, want hij had een enorme kater. Die hij wegdronk met nog een pintje of twee. 

Een nacht

Misschien ligt het ook wel niet aan hem, maar aan mij. 

Het kriebelt voor iemand anders, al probeer ik dat te verdringen. Het is geen goed idee, het is niet logisch en we kennen elkaar eigenlijk amper. En ik ben vrij zeker dat mijn hart weer eens wordt gebroken als ik hierover zou praten. Zelfs mijn vrienden weten van niets.

Omdat ik me schaam.

Hoe snel kan je van de ene roze wolk op de andere springen? Is het dan wel serieus? Is het geen bevlieging? 

We hadden één fijne nacht, waar we beiden niet van wisten wat te denken. 

Hoe zouden zijn vrienden reageren? Hoe zouden mijn vrienden reageren? Hoe zouden onze vrienden reageren? Daarom zwijgen we het maar dood.

Mijn hart schreeuwt "waag de sprong, waag de sprong", terwijl mijn verstand terugroept "waag het niet, waag het niet". 

Hadden ze maar een pilletje tegen rusteloosheid...

Dramaqueen

Ik ben een echte doemdenker. Soms bewust, maar meestal onbewust. Het zit gewoon in mijn genen. Ik heb geprobeerd om het eruit te krijgen met de Happy Challenge (zie enkele posts geleden) maar het is gewoon onmogelijk. 

Ik ben momenteel aan het solliciteren voor een mooie job. Na de eerste sollicitatieronde kwam ik al gefrustreerd thuis. "'t Was moeilijk. 't Was té moeilijk. Was ik maar niet gegaan. Niet alleen heb ik mijn tijd verspild, ik voel me nog eens enorm dom ook." Dit zei ik tegen mijn ouders, mijn grootouders, tegen T., tegen mijn vrienden. Die moedigden mij toch aan om te blijven geloven, waar ik enkel maar norser van werd (behalve tegen T. natuurlijk, die gelooft nog dat ik van regenbogen en troetelbeertjes gemaakt ben en dat wil ik toch zeker het komende jaar zo houden). 

Een dikke week later kreeg ik een mailtje: "Dag Jody, we nodigen je graag uit voor een gesprek." 

Voelde ik mij even een idioot. 

Dat heb je met dat zwartkijken, als het dan toch goedkomt voel je je zo'n enorme aansteller. 

Gisteren was het zover en wonder boven wonder, ik vond zelf dat het heel vlotjes verliep.

Mijn moeder belde me in de namiddag: "Hoe is 't gegaan? Goed?! Vond jij dat het goed ging?! Dan zal 't wel echt heel goed gegaan zijn. Goed gedaan. Zie je wel, alles komt op zijn pootjes terecht. Wat kan jij toch een enorme dramaqueen zijn soms." 

Tja... Dat kon ik niet ontkennen... 

Het gaat dan ook allemaal zo geweldig tegenwoordig. Op mijn huidig werk gaat het erg goed, er is zelfs al sprake van vaste indienstname geweest (al staat er nog niets vast). Ook bij de sollicitatie naar de nieuwe (?) job is alles goed verlopen, nu is 't enkel nog afwachten. Al is het al een opluchting dat ik bij de laatste 7 van 109 (!) kandidaten zit. 

En dan heb ik het nog niet over de liefde. De laatste maanden, of ja, jaren is het op dat vlak nogal een rommeltje geweest. Foute verwachtingen, foute gedragingen, bedrog, wantrouwen, sleur. 

En nu...

Zoals ik in mijn vorige blogpost al had aangegeven ben ik als een detective op zoek naar T. zijn zwakke kanten. De kanten die mij gaan kwetsen, vervelen, irriteren. 

Ik heb ze nog steeds niet gevonden. En dat frustreert me. En het frustreert me dat dat me frustreert. 

We zien elkaar niet vaak, door de afstand. Maar als we samen zijn, is het nooit vervelend. En het afscheid wordt steeds zwaarder, net als de tijd apart. Ik wil hem overladen met sms'jes, hem bellen gewoon om zijn stem te horen, hem misschien eens verrassen en op een werkdag naar hem toe gaan... Ik wil met hem nog zoveel beleven en delen (we hadden het onlangs over reizen en ik droomde al helemaal weg van de gedachte aan wij twee in Parijs, Londen, New York,...) 

Hij is zorgzaam maar niet verstikkend, lief maar niet melig, zelfzeker maar niet arrogant.

Sinds ik hem ken, zit ik zelf ook veel beter in mijn vel. Hij overlaadt me met complimentjes.

Vaak doen complimenten me niet veel en vind ik ze fake of opdringerig. Maar bij hem weet ik dat het oprecht is.Zo voelt het toch. 

Ik durf gerust zeggen dat ik op een erg aangenaam punt in mijn leven ben beland. En dat beangstigt me, want ik kan het ieder moment zo weer verliezen. Ik kan nog steeds geen vast contract op het werk krijgen, geweigerd worden voor de 'nieuwe' job, T. verliezen... 

"Godverdomme Jody," zegt mijn moeder dan, "leer toch eens te genieten van deze prachtige tijd, de kansen die je krijgt en van wat je verwezenlijkt hebt. Als je iets kwijtgeraakt, begin je gewoon opnieuw. Hoe dan ook komt het altijd wel weer goed, hoe diep je ook zit soms. Hou toch eens op met je drama." 

Misschien is het inderdaad eens geen slecht idee om de drama te laten vallen en gewoon een queen te zijn. 

 

Neurotische trekjes

Ik ben van nature al een controlefreak. Maar bij een beginnende verliefdheid steken de mormels hun lelijke kop nog eens zo hard uit. 

Momenteel gaat het zo: 

Vlinders, constant bij hem willen zijn, enkel nog maar aan hem denken, wachten op een smsje, hopen op een afspraakje en een broek vol goesting als je samen bent. Maar het kuis houden, want je wil toch niet te gretig overkomen? Ik ben een lady, hello. 

Klinkt fijn? Not so much. 

Van vlinders krijg ik zweethanden. Constant bij hem willen zijn heeft voorlopig het resultaat dat ik altijd naar hem kan komen, nooit omgekeerd. Daar is zelfs geen sprake van. En denken heeft twijfels als gevolg. 

T. is perfect. Hij is knap, lief, slim en grappig. Gisteren gingen we naar de cinema, ik hield hem vast aan zijn bovenarm en kon bijna niet geloven wat voor perfecte, prachtig gespierde armen hij heeft. Ik heb zelfs een groot deel van de film gemist omdat ik niet kon stoppen met eraan te denken. 

En zijn kussen... doen me altijd verlangen naar meer. 

Hij laat me lachen en smelten met zijn lieve woorden. Lief, maar niet melig. Perfect. 

Bovendien geeft hij me het gevoel dat ik het waard ben, nog geen enkele keer heb ik me onzeker bij hem gevoeld. 

We doen het kalm aan, want we willen elkaar beter leren kennen en dan ons eventueel in een relatie storten. Waar ik op wacht? Wel, er zijn nogal wat pijnpuntjes...

We zitten in verschillende fases van ons leven, ik werk terwijl hij nog studeert. Gaat dat niet voor problemen zorgen? Hij gaat ook veel uit, heel veel. Tja, ik was zelf ook geen thuiszitter toen ik studeerde. Maar wat als dat zijn enige interesse is? Als hij nooit met mij iets anders zou willen doen? Enkel maar feesten. En drinken. En zijn vrienden? Hilarische kerels. Die ook graag feesten en zuipen. En ze zijn alles voor hem. En dat is mooi. Maar niet als wij samen weg zijn. We zien elkaar maar een, maximum twee keer per week. Dan wil ik hem zien, niet zijn vrienden.  

Misschien is de afstand nog het grootste probleem. We wonen 40 kilometer van elkaar. Een kort bezoekje is dus geen optie... Zeker niet nu het allemaal nog zo pril is. 

En zo twijfel ik constant. En als het dat niet is; verwacht ik wel dat zijn maten ooit eens goed met mij lachen en zeggen: "komaan, 't was allemaal maar een grapje." 

Dit is de periode waarvan je moet genieten, elkaar ontdekken, spelen, verliefd worden. 

En al wat ik doe is mij zorgen maken. 

Ligt het aan hem? Zijn we toch niet zo'n goede match? Kan ik er beter mee ophouden? 

Of ligt het aan mij en mijn neurotische trekjes? 

Waarom kan ik het niet loslaten?

Wordt vervolgd... 

Lelijke foto

Ik heb zo vreemd gedroomd vannacht.
Ik reed van het werk naar huis (vanavond, veel dingen wezen er op dat het vanavond zou zijn) en kreeg een auto-ongeluk, ik stierf onmiddellijk. Reed ik te snel? Was ik onvoorzichtig? Was het de schuld van een ander? Geen idee, het enige wat ik weet is dat ik crashte en stierf.

Het volgende fragment was mijn begrafenis. God en ik was hier niet tevreden over, mama had een lelijke foto gekozen. Er was geen muziek en iedereen vond het maar normaal dat ik dood was. Alsof het er ooit wel eens van zou komen. Ook werd ik blijkbaar begraven, ik heb altijd gecremeerd willen worden.

Ik was hier als geest zelf aanwezig. Sommige mensen, zeker niet allemaal, konden me zien. Sommigen zagen me heel duidelijk, anderen vaag. Zij maakten zich dan ook wijs dat dit een weerspiegeling van hun verdriet was. Sommige mensen zagen me helemaal niet.

En toen ging mijn alarmwekker af. Fuck, was het eerste wat ik dacht, als ik nu zou sterven, heb ik nog niets in mijn leven gedaan. Iets wat ik echt wil, dan. Zoals reizen naar Azië.

Ik sta nogal sceptisch tegenover betekenissen van dromen, maar laat ik eerst iets vertellen over mezelf: ik droom niet. Of zelden. En als ik gedroomd heb, vergeet ik ze onmiddellijk of zijn ze zo expressionistisch dat ze niet kunnen worden naverteld. Deze niet, deze was glashelder.
Dus ben ik toch maar eens gaan zoeken naar de betekenis van mijn droom.

Alles wijst naar een richting: ik wil verandering en die zit eraan te komen. Ik ben een stuk van mijn leven of een deel van mezelf aan het afsluiten, ondanks dat dit botst met de overtuigingen van een ander.

De hamvraag rest alleen over welke verandering het gaat? Dit kan zoveel zijn.

Volgende week krijg ik nieuws over een job waarvoor ik gesolliciteerd heb. Ga ik van job veranderen? Ik heb gesolliciteerd voor de functie van secretaresse op een lagere school. Als ik deze job zou krijgen, heb ik dus veel meer vakantie. Grappig, aangezien mijn eerste gedachte was toen ik wakker werd was dat ik wilde reizen, maar hier geen tijd voor heb.

Misschien ga ik eindelijk capabel zijn om een persoon in mijn leven los te laten. Ik hoop het, eerlijk gezegd. Het is een ingewikkelde, energievretende verhouding, die ik beu ben. Het heeft lang genoeg geduurd.

Of zit er nog iets anders aan te komen?

Ik wacht in spanning af.

Groot dromen en trots terugkijken - Happy Challenge #9 en #10

Dit zijn de twee laatste opdrachten van de Happy Challenge. Ik loop nogal achter... Maar ach, beter laat dan nooit, zeker?

Opdracht 9 houdt in om groots te dromen. Eigenlijk lijkt deze challenge dus heel hard op challenge nummer 2. Daarom ga ik er niet te veel over uitwijden. Een van mijn grootste dromen is een boek schrijven, een voor adolescenten. Ik was zelf destijds een grote lezer en sommige boeken (ik denk dan aan de reeksen van Dirk Bracke of Anke de Vries) konden heilzaam werken voor een onzekere tiener. Het moet toch fantastisch zijn om zoiets te kunnen betekenen voor iemand? Enkel en alleen door geschreven woorden. Ik ben hier (nog) niet aan begonnen, het is dan ook geen droom die ik op korte termijn zoek te verwezelijken. Maar ooit, ooit komt het ervan.

Tenslotte wil ik graag een eigen appartement of huisje. Dat is een grote droom voor in de meer nabije toekomst. Vanaf het moment dat ik vast werk heb, gaat het niet lang meer duren maar eerst wil ik zekerheid. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn ouders en mijn jongere broer, die ik soms de nek kan omwringen, is ook de slechtste nog niet. Maar ik mis mijn zelfstandigheid en het alleen zijn soms. Ik ben een heel sociaal iemand en heb graag mensen om me heen, maar ik mis rustig thuiskomen en je hoofd even leeg kunnen maken. Toen ik nog op kot zat, kon ik daar echt van genieten. Het zit er niet in als je met drie andere mensen moet samenleven.



Ik kan met trots terugkijken op de Happy Challenge. Ik heb eigenlijk heel wat verwezenlijkt op 10 weken tijd. Sommige dingen zaten al even in mijn achterhoofd, maar de Challenge is toch net dat duwtje in de rug geweest dat ik nodig had. Een opsomming:

Vijf dingen waar ik trots op ben: 
- De nieuwe volgers op mijn blog
- Dat ik bewuster geniet van vrije tijd. Ik heb het tijdens de Happy Challenge eventjes moeilijk gehad omdat mijn leven zo eenduidig leek sinds ik werk. Nu heb ik net geleerd om ten volste te profiteren van de momenten waarop ik wel iets spontaan kan doen.
- Dat ik eindelijk ben begonnen met sporten (en het graag doe!)
- Ik besef nu beter dan ooit dat ik heel dankbaar mag zijn met wat ik heb (vooral met mijn job en mijn mama).
- Mijn vrienden zijn de beste.

Noem 5 dingen die je geleerd hebt van de happy challenge
- Ik heb veel blogs gelezen van anderen die meededen met de Happy Challenge en de problemen van sommige bloggers zijn echt wel andere koek dan de mijne. Ik mag blij zijn met wat ik heb.
- Vriendschap en spontaniteit zijn erg belangrijk voor mij. Ik heb een erg rijk sociaal leven waar ik trots op mag zijn, het is niet iedereen gegund.
- Ik moet bewust positiever in het leven staan. Mijn cynisme charmeert mij ergens wel, want anderen vinden het soms wel grappig als ik weer eens aan het mokken ben maar het kan ook erg vermoeiend zijn. Zowel voor mezelf als voor de mensen om mij heen. Optimistisch zijn gebeurt niet vanzelf, ik moet het mezelf inprenten.
- Er zijn ook voldoende dingen die ik wel goed deed voor ik aan de Happy Challenge begon. Op tijd naar bed, mezelf verzorgen, behulpzaam zijn, mijn spontaniteit ... Ik ben niet altijd een donderwolk (geweest).
- Ik kom er wel. Ik heb geen problemen die niet te veranderen zijn. Het ene kost wat meer tijd dan het andere, maar het komt wel goed en al bij al heb ik niet te klagen.

Ik moet mezelf leren dat het oke is als iets soms niet lukt van de eerste keer en stoppen met te denken dat een gemist detail van mij een loser maakt. Kijk naar mij, ik ben goed in mijn job, heb veel vrienden, de weegschaal toont 15 kilo minder dan 3 jaar geleden en ik ben niet meer zo onzeker als vroeger. Ik kom er wel. 

De Happy Challenge #8 : omring je met positieve mensen

Whoa damn, ik loop enorm achter. Bij de meeste bloggers zit de Happy Challenge er al op. Ik heb nog twee opdrachten te gaan na deze. Reden is dat ik niet veel zin had de laatste weken om over happy stuff te schrijven terwijl ik dat niet was. Lijkt me een beetje hypocriet. Ik heb een beetje een dipje gehad om verschillende redenen maar nu gaat het weer goed. Misschien wel mede door me te omringen met positieve mensen.

Het leven leek me de laatste weken zo vreselijk eenzijdig. Vijf dagen werken, werken, werken om tijdens die twee dagen weekend proberen uit te rusten en je administratie in orde maken en tijd door te brengen bij je vriendenkring maar toch ook nog eens naar de andere zou moeten gaan en wat me-time over te houden en tijd door te brengen met je familie. En de week erna weer van hetzelfde.

Bah, bah, bah.

Ik ben saai geworden, mijn leven is saai geworden, 'volwassen' worden is saai. En dat is niet leuk voor iemand die graag spontane dingen doet.

Nu had ik zaterdag afgesproken met een vriendin die ik al eventjes niet meer gezien heb. En het was zo fijn. We zijn gaan shoppen in Antwerpen, erna moest zij nog even naar een afspraak, ik kon wat tijd doorbrengen met mijn familie en mij rustig voorbereiden op een avondje feesten. Daarna pikte zij me weer op en gingen we naar een feestje waar ik aanvankelijk tegen mijn zin naartoe ging. Ik was te lang niet meer in die stad geweest en heb mijn vrienden daar wat in de steek gelaten. Maar ik heb me echt geamuseerd. Ook de confrontatie met die 'oude vrienden' was helemaal niet erg.
Jongens spotten, lachen, dansen. Leuk om nog eens echt een meisje te zijn.
Ook zij is de laatste weken door een hel gegaan (druk met school, net een relatie verbroken) maar ze bleef lachen.

Daarom, dank je, lieve vriendin. Je hebt meer voor mij gedaan dan je beseft.

P.S. Dat ik tijdens die shopnamiddag belachelijk veel geld opgedaan heb, bekijk ik maar als een bijkomstigheid.

Dank u, thank you, merci, danke, gracias #7

Opdracht 7 van de Happy Challenge is een weekopdrachtje. Waarvoor zijn we deze week dankbaar?
Ik heb over het algemeen veel om dankbaar voor te zijn: mijn sociaal leven, mijn gezin, mijn job/collega's, mijn gezondheid,...
Maar laten we deze week eens focussen waarop ik elke individuele dag dankbaar voor kan zijn.
Hieronder zet ik een lijstje dat ik dagelijks zal proberen aan te vullen.



Vrijdag 28 februari
Ik ben dankbaar voor

- het complimentje van die ene collega. Made my day.
- een vriend die me met de auto kwam halen om naar een feestje in Hasselt te gaan (no train for me)
- een andere vriend waar ik kon blijven slapen, dus ik mocht een pintje drinken
- mijn vrienden en vriendinnen, die me gemist hadden en die weten hoe ze een feestje moeten bouwen
- het heerlijk geweldige feestje op zich, met goede dj's en een fijne sfeer
- mijn gezond verstand dat me toefluisterde dat ik best pintjes en cola kon afwisselen als ik geen afschuwelijke kater wil de volgende dag
- kebabplace Amon die tot 's morgens openblijft, ik had honger na al dat gedans... en om 6 uur is er bijna alles gesloten.
- dat andere complimentje van die knappe jongen

Zaterdag 1 maart
Many thanks for:

- geen kater!
- op tijd wakker worden
- met diezelfde vriend terug met de auto naar huis (once again, no train for me!)
-  mijn bomma, die me mijn eerste auto heeft geschonken (belachelijk veel dankbaarheid hiervoor!!)

Zondag 2 maart
Merci voor

- mijn mama, die naar mijn eindeloos gezaag blijft luisteren en altijd klaar staat met raad
- goeie series
- een heerlijke lazy sunday
- een nieuwe ontdekking: quinoakoekjes. Hmmm.




Maandag 3 maart  
Ik ben dankbaar voor:

- Mijn motivatie om te gaan lopen, verder en in een snellere tijd dan de eerste keer
- Mijn zacht bed, waar ik kon bekomen na een zware dag
- Nogmaals mijn mama, die ook vandaag naar mijn gezeur luisterde en nog deed alsof ze geinteresseerd was ook!

Dinsdag 4 maart
Bedankt voor:

- Lekkere koffie en chocomelk uit de automaat op het werk
- Mijn ouders, die weg waren, maar er toch voor gezorgd hebben dat er me thuis niet veel werk meer stond te wachten

Woensdag 5 maart 
Merci dat

- het een kalme, fijne dag op het werk was

Donderdag 6 maart
Ik dacht dat ik vandaag maar een rotdag tegemoet ging, met een vooruitzicht van een lange autorit en een lange werkdag.

Ik ben dankbaar voor

- Het terugvinden van mijn kalmte om half 8 's morgens. Ik moest naar Nederland voor het werk (nabij Utrecht). Het zou een autorit van ongeveer 2 uur worden, maar al van het begin stond ik in de file. Ik ben van de autostrade afgegaan en ben verloren gereden (ondanks de gps). Net op het moment dat ik bijna mijn geduld verloor ben ik aan de kant gaan staan en heb ik mijn kalmte en de weg teruggevonden.
- Ik kwam dus te laat aan in Nederland, maar de collega's waren al blij dat ik er geraakt was en begeleidden me met een glimlach door het kantoor... en gaven me een goeie sterke kop koffie om te bekomen van de lange rit
- Iemand was jarig, dus na de rondleiding was er taart. Hip hip hoera!
- Ik was zelfs nog nooit met de auto naar Antwerpen gereden, nu heb ik zelfs verder gereden zonder brokken te maken
- Weeral: mama die bij me kwam zitten en zei dat ze blij was dat ik in een stuk thuisgekomen was. Ze was heel de dag doodongerust (om bovenstaande reden) en vroeg  hoe de dag verlopen was
- Ik heb de laatste tijd veel last van puistjes, en deze zijn bijna verdwenen. Yes!

I'm funny when I tell the punchline wrong #6

"You think I'm pretty without any make-up on, you think I'm funny when I tell the punchline wrong."
De opdracht van deze week van de Happy Challenge (de zesde al!!) is om je goede gewoontes op te schrijven en goede gewoontes die je zou willen toevoegen in je leven.


Ik vind dat niet gemakkelijk, omdat aan zo goed als al mijne goede gewoontes een grote MAAR... vasthangt. Ik vind bijvoorbeeld dat ik een goed gevoel voor humor heb. Ik kan zelf geestig uit de hoek komen en ik heb zelfspot. MAAR soms lach ik te veel met alles en zou ik wel eens wat serieuzer mogen zijn.

Zie je wat ik bedoel??

Ik zal toch een poging doen om goede gewoontes neer te pennen, zonder ach of maar. Ik doe namelijk nog altijd mijn best om positiever in het leven te staan (Zie opdracht 2, wat wil ik veranderen?).

1. Behulpzaamheid: Ik zal altijd mensen proberen te helpen waar ik kan, of dat nu werk overnemen is of hersenspinsels van vriendinnen proberen te ontwarren en ik verwacht daar absoluut niets voor terug. Ik wil er zijn als ik nodig ben. Daar ben je namelijk een vriendin, dochter, zus, secretaresse,... voor.

2. Op tijd gaan slapen : Als student had ik veel te weinig slaap. Ik ging tot 's morgens op stap, door de week en in het weekend (dan sliep ik ook bijna tot de avond erop). Nu ik werk, is mijn leven veel regelmatiger en heb ik die acht uren slaap per nacht echt nodig. Ik voel me goed 's morgens en ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb.

3. Spontaniteit: Ik deins er nooit voor terug om eens iets zot te doen. Ik vind dat ook heel belangrijk, dat heb ik gezegd in de eerste opdracht. Spontaniteit maakt het leven aangenaam en minder saai. Dit lijkt misschien regelrecht tegenover mijn vorige goede gewoonte te staan, maar ik heb precies een fijne balans tussen regelmaat en 'is goe zot doen'.

4. Mijzelf verzorgen: In de winter een creme om mijn huid te hydrateren en te verzorgen, in de zomer voldoende zonnemelk en aftersun. Ik ben gezegend met een puistvrij, zacht, vrij egaal huidje. En dat wil ik graag zo lang mogelijk houden. Daarom zal ik er altijd voor zorgen dat ik voldoende smeer en mijn make-up verwijder op het einde van de dag. Enkel na een nachtje stappen als ik doodmoe thuis kom, durf ik het wel eens vergeten. Oeps.

Over die vier puntjes heb ik mijn hoofd even moeten breken, maar het is me gelukt en ze zijn honderd procent mij.

Welke goede gewoontes wil ik opnemen in mijn leven? 

1. Sport: Ik ben ermee bezig, ik ben ermee bezig. Enkel mijn laarzen moet ik nog aankopen en dan ben ik helemaal klaar voor de eerste les paardrijden. Ook heb ik een run-app geinstalleerd op mijn smartphone (ik heb lang een blokje gehad, maar ben nu toch overgeschakeld) en wil ik graag een keer of twee, drie per week gaan lopen. Verder volg ik nog steeds een uurtje per week linedance.

2. Positief denken: Ik wil graag optimistischer worden en ik ben op de goede weg. Ik probeer mijn gedachtegang anders te laten lopen. "Ik kan dat niet" wordt "Ik zal eens proberen" en "'t Moet weer mij overkomen" wordt "Och ja, een foutje, kan gebeuren. Morgen is een nieuwe dag".

Met de goede gewoontes die ik wil opnemen, ben ik dus met andere woorden al volop bezig. Laten we hopen dat een van mijn slechte gewoontes - uitstellen, uitstellen, uitstellen - niet in de weg staat.

Ik kom er wel. 

Just do it - Happy Challenge #5

Kijk eens aan, we zitten al aan week 5 van de Happy Challenge. Eerlijk gezegd stond ik aanvankelijk een beetje sceptisch tegenover deze Challenge. Ik dacht dat het nooit zou kunnen helpen om te veranderen. Een beetje schrijven, misschien eens een keertje een leuke reactie van een onbekende. Mensen zijn wie ze zijn en veranderen kan niet. 

Het grappige is dat een van de veranderingen die ik graag wil doorvoeren (Zie de vorige opdracht) net pessimisme is. Vorig weekend zei ik nog tegen een vriendin wat voor een motivatie de Happy Challenge is. Ze moest lachen en zei dat het inderdaad kan helpen en dat het net grappig is dat ik, een echte doemdenker, zo positief stond tegenover zoiets 'zweverigs'.

Een tweede succes voor mij was een situatie gisteren op het werk. Ik had een baaldag: rotnieuws te weten gekomen over iets in mijn priveleven en een sneer gekregen over mijn werkprestaties. Daarbovenop kreeg ik nog eens een telefoontje van een bedrijf waarbij ik gesolliciteerd had met de mededeling dat ze me graag op gesprek wilden laten komen. En dat kan natuurlijk niet, want ik heb al een job ondertussen. Grmbl.
In plaats van me 's avonds helemaal op te vreten en te mokken, ben ik iets gaan drinken met een vriendin. Ik heb een keer eens goed uitgeraasd en liet het los. Ik vond dat het geen zin had om kwaad te blijven en wrok te koesteren. Morgen is een nieuwe dag. En inderdaad, doordat ik niet meer met een donderwolk boven mijn hoofd loop, is iedereen terug vriendelijk en gaat het veel beter. Let it go.  

Over werk gesproken: een van de dingen die ik wilde toevoegen in mijn leven was een vast contract. Dinsdag kreeg ik een compliment van een collega waar ik echt verlegen van werd: "Jou houden is voor mij prioriteit nummer een. Jij bent enthousiast, neemt veel werk over, helpt waar je kan. Ik zou het heel erg vinden als je weg moest na dat half jaar."
Wauwie. 
En toen dacht ik weer aan mijn voornemen om minder onzeker te zijn, dus ik zei: "Ik doe mijn best en ik ben heel blij dat jullie dat apprecieren. Bedankt."
Voor mij geen aarzelende: "Goh ja, eh, ik, eh, ik doe mijn werk maar he. Eh." meer.

Zoveel persoonlijke overwinningen op een week tijd, ongelooflijk.
Ik heb nog een hele weg af te leggen, maar ik ben gelukkig. En meer vraag ik niet.



p.s. Oh ja, ik heb bijna alle spullen om het paardrijden weer op te pikken. Volgende week hoop ik mijn eerste les te volgen!

Chasing pavements #4

Dat is de grote vraag die de Happy Challenge ons deze week stelt, en vooral: wat wil je behouden/toevoegen in je leven en wat wil je weglaten om deze veranderingen waar te maken? 

Wat mij vooral opviel was dat ik snel aan heel wat puntjes kwam die ik zou willen laten vallen en minder die ik wil behouden of toevoegen. Vreemd eigenlijk, want ik vind het moeilijker om iets af te leren dan iets bij te leren. 

Deze veranderingen waarmaken zal voor mij dus ook een hele opdracht zijn, maar ik ga mijn best doen om me eraan te houden. 

Wat wil ik behouden/toevoegen in mijn leven?

1. Vriendschap : Ik val in herhaling, ik weet het, maar mijn vriendschappen zijn mij zeer dierbaar. Ik ben geen enkel weekend thuis, ben altijd wel weg met vrienden. Op cafe, naar een fuif, naar de cinema, noem maar op. Soms snak ik eens naar een dagje thuis zitten, pizza eten en nietsdoen op mijn eentje maar dat is zeldzaam. Ik heb een goedgevuld sociaal leven en ben hier heel blij om. 

2. Sport : En in het bijzonder: paardrijden. Ik weet al naar welke manege ik zal gaan en waar ik mijn materiaal ga kopen. Dit weekend maak ik er werk van en volgende week wil ik mijn eerste les gaan volgen. 

3.Werk : Ik heb lang gesolliciteerd en gezocht naar een job. Nu ben ik aan het werk and I love it. Het werk op zich is fijn, 't is precies de juiste hoeveelheid verantwoordelijkheid die ik graag wilde en de collega's zijn geweldig. Jammer genoeg is het wel maar voor tijdelijke duur, met optie op verlenging. Ik hoop hier heel hard op. Ik zou het erg jammer vinden als ik hier moest vertrekken. Hard werken en mezelf onmisbaar maken, dus. 

Wat wil ik weglaten in mijn leven?

1. Loslaten : Dat gaat dan zowel over mensen als over gebeurtenissen. Ik kan mijn hoofd breken over een stom antwoord dat ik gegeven heb, een bestelling die ik vergeten ben, wat ik morgen zeker allemaal niet mag vergeten (op zich niets mis mee, als het je niet uit je slaap houdt of je ontspanning verstoort). En vooral: ik vergeef nogal gemakkelijk. Ik kan ruzie hebben met iemand om een bepaalde reden. Ik word niet zo snel kwaad, dus als je me zover gekregen hebt, heb je je best gedaan. Niet veel later ben ik degene die zich verontschuldigt of degene die onmiddellijk iemand met een stom excuus vergeeft. Soms is het het gewoon niet waard, ik hoef niet iedereen te vriend te houden en kan/mag me al eens vergissen. Let it go, is de boodschap. 

2. Pessimisme :  Ik moet stoppen met alles slecht te verwachten. Er overkomen mij ook fijne dingen,soms door mijn eigen toedoen, soms dankzij het lot, dus ik mag niet meer constant denken dat het wel weer mis zal gaan. 

3. Onzekerheid: De angst dat anderen mij dom, saai, lelijk vinden. Ik probeer het goed te verbergen, maar ik ben doodsbang om wat anderen van mij denken. En dat terwijl anderen helemaal niets over mij te zeggen hebben. Niemand kent me beter dan ik zelf, en ik zal zelf wel bepalen hoe ik me gedraag en eruit zie en wat ik daarvan vind.
Zo zou het moeten zijn, maar jammer genoeg is denken dat je zo gaat denken makkelijker dan het effectief te doen. Vanaf nu komt daar verandering in. 

Chaos visueel #3

De derde opdracht van de Happy Challenge houdt in dat je je dromen moet visualiseren en man, wat heb ik mooie visionboards gezien op andere blogs.
Ik ben zelf helemaal niet zo creatief als het om knutselen gaat, ik heb er zelfs geregeld aan gedacht dat ik deze opdracht wel gewoon zou skippen maar ach.

Mijn visionboard is niet kunstig, een rommeltje zelfs, maar hey, zo gaat het er in mijn hoofd ook aan toe. Het hangt gewoon in mijn kamer en elke ochtend als ik opsta en elke avond voor ik ga slapen herinner ik mezelf aan deze beloftes, die ik heb gemaakt toen ik besloot mee te doen met de Happy Challenge.

Laat ik even de chaos ontleden:
- Er staan enkele foto's bij van vrienden. Zoals ik in de eerste opdracht al gezegd heb, zijn mijn vriendschappen erg belangrijk voor mij.
- Optimisme in het groot. Zoals ik ook al eerder vermeld heb, heeft iemand mij onlangs een pessimist genoemd. En me eens met mijn neus op de feiten gedrukt waarom ik dat zou zijn. Hoewel ik niet volledig akkoord ben gegaan, moet ik toegeven dat ik wel eens wat meer het zonnetje in huis mag zijn in plaats van de doemdenker.
- "You look really good today", "A tiger doesn't lose sleep over the opinion of a sheep", "Live well, laugh often, love much" : Omdat ik graag eindelijk eens wat meer zelfzeker wil worden, en wat vaker tegen anderen zeggen dat ze mogen oprotten.
- Paardrijden en Parijs: Ik zit er al eventjes mee in mijn hoofd, maar ik stel het constant uit: ik wil terug paardrijden. Tien jaar geleden heb ik dat gedaan, ik weet zelfs niet meer waarom ik gestopt ben en nu kriebelt het al even terug. Tijd voor actie: dit weekend ga ik laarzen en een tok kopen en ik weet al naar welke manege ik zal gaan  Ook wil ik graag eens spontaan naar Parijs vertrekken. Zomaar. Omdat ik er zin in heb.

Tenslotte: "Soms heb je van die dromen die je wakker houden, tot je ze uitvoert" : dit refereert naar de tweede opdracht. Dat boek en dat appartement komen er. Ooit.

Alles op z'n tijd.

I dreamed a dream - Happy Challenge #2

"I dreamed that love would never die
I dreamed that God would be forgiving
Then I was young and unafraid
And dreams were made and used and wasted"

Ik ben eigenlijk niet echt een grote dromer, daarom vind ik de tweede opdracht van de Happy Challenge heel erg moeilijk. "Que sera, sera" is meer mijn motto. 

Als klein meisje wilde ik niets liever dan zangeres of actrice worden, dat in combinatie met drie kinderen en een lieve man. Toen ik ouder werd, wilde ik vooral aanvaard worden en, hoe lame het ook klinkt, mooi en slank zijn. Ik wenste dat zelfs elke keer ik een kaarsje brandde, een pluisbol of wimper wegblies of verjaarde. 

Ik ben nooit zangeres of actrice geworden, heb zelfs nooit iets in die richting gedaan (naast jaren muziekschool en zatte karaoke-avonden), ik weet intussen niet eens zeker of ik ooit wel kinderen wil en de prins op het witte paard... tja... 

Een ex van mij heeft mij ooit tijdens een ruzie gezegd dat ik alles in de schoot toegeworpen krijg. Want ik heb het toch allemaal: een geslaagde studententijd, een goede stageplaats waar ik later ook als jobstudent mocht beginnen op hun verzoek, al heel wat mooie reizen gemaakt, veel vrienden en een knap snoetje en vlotte babbel waardoor alle mannen de grond waar ik op loop, zouden kussen. 

Wat hij niet wist, is dat ik daar wel keihard voor heb moeten knokken. Ik heb als puber een serieuze knauw in mijn zelfvertrouwen gekregen, na drie jaar gepest te zijn geweest. Ik was bang voor afwijzing, bang dat het allemaal opnieuw zou gebeuren. Ik was over het algemeen bang voor wat zou komen. 

Toen ik besloot om in een vrij onbekende studentenstad te gaan studeren en op kot te gaan, zonder dat ik iemand daarnaar volgde of zonder dat ik daar iemand kende, was dat geen evidente keuze. Ik kreeg het verschrikkelijk benauwd, die eerste dagen. Maar ik besloot mij niet te laten kennen, en een grote mond op te zetten. 
Dat werkte. Mensen aanvaardden mij zoals ik was en bij sommigen kon ik af en toe mijn masker afzetten. 
Tijdens die studententijd heb ik eveneens besloten om te sporten en te letten op wat ik at. Gevolg: vijftien kilo minder, met aandacht van kanten waarvan ik het niet verwacht had. 

Ik heb dus altijd mijn best gedaan om te realiseren wat ik wilde en waarvan ik droomde. 
En momenteel ben ik gelukkig. Ik heb een goede job, een rijke vriendenkring, heb toch zo goed als vrede genomen met hoe ik eruit zie en die grote mond als wapen als het wat minder gaat. 

Maar als ik dan toch even mijn fantasie mag gebruiken en mag dromen, zou ik graag ooit 

- een boek schrijven. Ik heb journalistiek gestudeerd, vooral omdat ik graag schreef. Die passie is nooit weggegaan. Ik lees veel en graag en zou het geweldig vinden als ik iemand ook zo kan laten genieten met mijn woorden. 
- een appartementje/huisje van mezelf hebben. Ik heb het best goed thuis, maar ik snak toch vaak naar dat troostende studentenkot waar ik kon doen en laten wat ik wil: alleen zijn, vrienden uitnodigen, ...

En als in dat huisje/appartementje die lieve man toevallig ook rondloopt, neem ik dat er met plezier bij. 

De happychallenge #1

Nog niet zo lang geleden noemde iemand mij een pessimist. Moi?! Ik heb mezelf altijd eerder als een realist beschouwd. Oké, eentje die altijd van het ergste uitgaat maar hey, een gewaarschuwd mens is er twee waard. Op die manier denken kan ook alleen maar pijn voorkomen, is mijn mening. 

Ik las al een tijdje geleden over de Happy Challenge, een project dat bloggers herenigd en de mensen bewust maakt van dromen, bewust dromen najagen, geluk en dankbaarheid. Tot nu toe is er nog niet veel van in huis gekomen "Geen tijd, geen zin, geen inspiratie."

Dat eerder vermelde compliment zorgde ervoor dat ik de stap zette.

#1 Wat zijn jouw waarden?

Lijkt een simpele vraag, maar dat is het allesbehalve. Er zijn zoveel dingen in het leven waar ik belang aan hecht. De drie allerbelangrijkste zijn voor mij toch:

• Spontaniteit 
• Vriendschap 
• Persoonlijke groei

Spontaniteit
"Het leven is mooi, we moeten van elk moment genieten." zei nooit iemand op maandagochtend half 7 met het verschrikkelijke geluid van de wekker op de achtergrond die aangeeft dat de nieuwe werkweek begint. 
Het is onmogelijk om van elk moment te genieten, enorm vermoeiend ook lijkt me. En het leven is nu eenmaal niet altijd fijn. 
Maar geniet van en koester de mooie, spontane momenten. 

Voor mij persoonlijk zijn de heerlijkste avonden (Ja kom, we moeten daar niet flauw overdoen. Het leven is mooier na 9 uur 's avonds tijdens de weekends) degene waarop je besluit om eens iets zot te doen. Iets wat je nog nooit gedaan hebt. 

Zelf heb ik het nog nooit gedaan, maar ik hoorde eens van een vriendin dat zij en haar vrienden op een avond in het jeugdhuis uit het niets besloten om naar Parijs te rijden, daar te slapen toen ze aankwamen, een koffie drinken aan de Eiffeltoren en terug naar huis te gaan. Schitterend toch?  

Pas op, ik heb ook behoefte aan een zekere routine in mijn leven maar die spontane momenten moeten dat wel compenseren. 

Vriendschap 

Liefjes komen en liefjes gaan, maar echte vrienden blijven voor altijd bestaan. 

Ik hecht heel veel belang aan mijn vriendschappen, ze zijn zowat het belangrijkste in mijn leven. 

Ik doe ook erg mijn best om zelf een goede vriendin te zijn. Ik probeer steeds klaar te staan met raad, een schouder om op te huilen te zijn, spontaan te zijn en plezier te maken. 

Omgekeerd weet ik ook aan wie ik wat heb. 

Het ergste dat mij kan overkomen is een vriend(in) die een mes in mijn rug steekt. 

Persoonlijke groei

Wat heb je nog aan het leven als je niets meer kan bijleren, niets meer kan ontdekken en aftasten? 

Ik leer nog elke dag bij, over mezelf, in mijn job, van mijn familie en vrienden, over het leven. Ik ben niet altijd een even goede student, maar ik kom er wel. 

Guilty pleasures

- Mezelf helemaal optutten, om het er dan af te halen want zo ga ik nooit van z'n leven naar buiten.
- De geur van benzine, stro en hamburgerkramen
-  Een bitch/groot bakkes genoemd worden. Zeker door de pretty gurlz. Dan denk ik: "Gha, dank u."
- Nederlandstalige muziek
- Karaoke
- Lichtjes beschonken zijn
- 's Morgens en 's avonds op de weegschaal gaan staan en zien dat ik's avonds minder weeg
- Aan mijn eigen borsten voelen (Ja, ik vind die geweldig. Mijn grote troef en trots)
- Disney
- Bridget Jones
- Chicklit

En sinds kort zijn er daar twee bij: countrymuziek en line dance.
Ik ben vandaag de tweede keer op les geweest en ik ben daar keigoed in. Eindelijk heb ik iets gevonden waar in uitblink.

Al ben ik ook wel veruit de jongste van de groep.
En zouden mijn leeftijdsgenoten waarschijnlijk beter zijn...


Maar oh well, ik geniet er stiekem toch van.

Hanenkam

Voor mij kon het leven vroeger nooit snel genoeg vooruit gaan.
Dat het maar snel vrijdag is, paardrijden! Bijna naar de middelbare school! Binnen enkele weken afgestudeerd. Vanaf morgen ben ik officieel student aan de hogeschool. Godverdomme, geen afstudeerfeestje voor mij, ik mag dubbelen. Ein-de-lijk dat diploma in handen. Ik zal wel spoedig werk hebben, dan sparen voor een auto, dan om alleen te gaan wonen. Of samen te wonen, wie zal 't zeggen? De dagen gaan veel te traag als je geen doel hebt om op te staan. Yes, een geslaagd sollicitatiegesprek. Nee, dat opvolggesprek was niet zo denderend... Heb ik de job?! YES!

Gisteren heb ik met mijn jeugdvriendin afgesproken, om naar een punkoptreden te gaan dan nog wel. Het is acht jaar geleden dat ik nog met de tondeuse in mijn hand stond en me afvroeg of een hanenkam wel te doen zou zijn als je krullend haar hebt. Hoe kwaad ik mama zou kunnen krijgen als ik het deed. Hoe cool mijn toenmalig lief het zou gevonden hebben.
Ik heb het nooit durven doen. Ik nam dan maar een neuspiercing in de plaats.

"Psst, kijk subtiel hè, maar volgens mij heb jij ooit nog met die gast daar gekust." Ik draaide me traag om en bekeek de man, die toen nog een jongen was, die achter mij stond. Godverdomme, ja... Hij draagt nog steeds bandshirts, zware leren legerschoenen en kapotgescheurde jeans. Terwijl ik probeerde te beslissen of ik dat nu nog steeds sexy vind of toch maar niet, vroeg mijn vriendin: "Hoe heet hij toch weer?"
Geen.Idee. "Stel je voor, wie weet was je nog met hem geëindigd. Maar nee, jij was vreselijk kieskeurig met relaties. Nog altijd eigenlijk. Niet dat ik je ongelijk geef..."
Ik snapte het wel. Eerder die avond hadden we het over onze andere vrienden in die tijd. Twee ervan hebben een kind, een is zwanger, nog een ander is aan 't bouwen. "And I'm just sitting here, getting drunk." lachte ik.

Ik zag het wel. Die blik vol medelijden. Het maakte me boos. Nee, ik heb geen vriend, woon niet samen en dat gaat er het komende jaar ook niet van komen, en ik heb geen kinderwens. Ik heb wel een diploma behaald, een goede job en een rijk sociaal leven, dank u zeer.  Ik heb gewoon een ander leven gehad dan mijn jeugdvrienden. Toen zij begonnen te werken, en dus te sparen, zat ik net op kot. Terwijl zij stabiliteit zochten bij een vriendje, feestte en flirtte ik erop los. Ik wou geen vaste relatie, en zelfs toen ik er toch aan toegaf, voelde ik me verstikt. Niets voor mij.

Het is ironisch eigenlijk. Ik was altijd degene die zo snel mogelijk volwassen wilde worden, succesvol wilde zijn, zelfstandig wilde zijn. En ik sta nu op een van de laatste plaatsen in het ganzenbord des levens. Mijn jeugdvrienden staan ver voor me. Zij willen niet horen wat ik zoal uitspook. Ze vinden het kinderachtig en vragen zich af waarom ik alles voor mezelf toch zo ingewikkeld maak. Het kan toch veel simpeler?

Mijn conclusie van de avond was dat tijd relatief is. En dat zij nostalgisch terugkijken op die momenten, terwijl ik er nog middenin zit. En ik geniet er van. Ik maak de dingen misschien niet altijd even simpel voor mezelf, maar hé, van simpel ben ik nooit gelukkig geweest en ik zal het nooit worden. Misschien doe ik die hanenkam toch maar niet, dan neem ik toch een neuspiercing ter compensatie.

Sorry

2014.

Een schone lei.

Een nieuw begin.

Kon ik nog maar zo naïef zijn.

Op zich heb ik een mooie start gehad: ik heb eindelijk werk gevonden. Werk dat ik graag doe, inclusief supertoffe collega's. Beter kan je je niet wensen, zou je denken. 

Es ist was es ist.

Ik heb dat vandaag keigoed gedaan, hè. 

Negeren, en af en toe eens met de ogen rollen, laten merken dat het me niet kan schelen.

Yes.

Gelukt.

Raakt het jou? Ik kan niets van je aflezen. Misschien dat dat ook een van de vele redenen is waarom ik voor je gevallen ben, lang geleden al. 

Eigenlijk heb ik er niets mee bereikt. 

Want nog steeds spookt jouw gezicht voor mijn ogen.

En hoop ik stiekem op enige reactie.

Hoop die ik weg wil.

Hoop die jij weg wilt.

Ik zou je willen haten, 

maar ik kan het niet.

Ik zie je graag, altijd gedaan en zal ik altijd doen.

En dat spijt me.

“At the bottom of her heart, however, she was waiting for something to happen. Like shipwrecked sailors, she turned despairing eyes upon the solitude of her life, seeking afar off some white sail in the mists of the horizon. She did not know what this chance would be, what wind would bring it her, towards what shore it would drive her, if it would be a shallop or a three-decker, laden with anguish or full of bliss to the portholes. But each morning, as she awoke, she hoped it would come that day; she listened to every sound, sprang up with a start, wondered that it did not come; then at sunset, always more saddened, she longed for the morrow.”