Brief aan Symon

You don't know how strong my weakness is - Rod Stewart 

Liefste Symon 

Toen ik je leerde kennen, was ik compleet van mijn sokken geblazen. Je was zo slim, charmant en ja sorry, oud. Ik was nog een tiener, jij al even een twintiger en dat leek een wereld van verschil. Maar ik vond dat niet erg, integendeel.

Ik was nog volop aan het uitzoeken wie ik was en wat ik wilde in het leven, al deed ik erg mijn best om dat voor jou te verbergen. Ik wilde niet dat jij mij nog een kind vond, hoewel ik dat wel nog was. Een naïef, dom kind dat graag leuk gevonden werd door jou.

En je vond me wel leuk, hè? Volgens mij had je me volledig door, en wist je wel dat ik me slimmer en volwassener voordeed dan ik eigenlijk was. En hoe walgelijk onzeker ik was. Ik heb 't al eens stilletjes laten vallen, al kijk ik liever niet meer terug naar die periode, maar ik heb er niet altijd uitgezien zoals toen en nu. Op dat moment moest ik me nog aanpassen aan het nieuwe spiegelbeeld dat ik gekregen had, nee, waar ik voor geknokt had. En plots nam iedereen, vooral mannen dan, me serieuzer, wilden ze wel met me praten en misschien wel meer.

Ik heb dat toen, en misschien nog altijd, verschrikkelijk uitgebuit. Dat vond jij maar niks, maar ik genoot wel van die pas verworven aandacht.
Als er al eens gevoelens aan te pas kwamen, werd ik bang en liep ik weg.
Ik heb niet zo gemakkelijk lief als jij misschien wel denkt, net zomin als dat ik me gemakkelijk laat liefhebben. Zoals Milan Kundera lang geleden schreef: "Liefde openbaart zich niet door een verlangen om te vrijen (dat verlangen geldt een ontelbare hoeveelheid vrouwen,) maar door een verlangen naar een gedeelde slaap (dit verlangen geldt één enkele vrouw)." Dat laatste verlangen was mij vreemd/ 

En toen kwam jij ten tonele. Wat erna volgde, hoeft niet beschreven te worden, want zelfs voor ons was en is dat een mysterie.

Eigenlijk is er ondertussen niet zoveel veranderd. Ja, we zijn wat ouder geworden. Maar verder ben ik diep vanbinnen nog steeds dat onzekere, naïeve meisje dat naar jouw aandacht en goedkeuring dingt.
Als tiener hield ik echter wel van een spelletje, dat hield het leven spannend. Nu is dat niet meer.

Want dit is hoe ik het zie, mijn liefste Symon. Destijds speelden we een spelletje poker. Stiekem, want poker was ten zeerste verboden. Ik ging all-in, jij was het spelletje eventjes beu en stopte. Niet veel later zag ik dan dat jij van tafel was veranderd.

Het was niet jouw schuld, Symon, noch de mijne. Ik wil je niet alle verantwoordelijkheid in de schoenen schuiven, maar laten we alsjeblieft niet in herhaling vallen. Al weet ik dat we al heel sterk naar die kant aan het neigen zijn.  Jij was niet zeker hoe ik me indertijd precies voelde, ik weet dat eigenlijk ook niet. Wat ik wel weet, is dat het me veel verdriet heeft bezorgd. Dat wil ik niet meer meemaken.

Daarom wil ik je vragen: mis mij. En ik zal jou missen.

Tot ziens, vriendje.

Familyman

Dochters zouden naar een evenbeeld van hun vader in een man zoeken. 

Laat mijn vader, of wat dat betreft elke man in mijn familie, het laatste zijn waar ik naar op zoek ben. 

De mannen die ik papa, broer, oom of opa noem, zijn de meest verachtelijke die ik ken. Stuk voor stuk zijn ze schijnheilig, egoïstisch, boertig en narcistisch. 

Nee, daar bedank ik toch wel mooi voor. 

Ik ben een gevoelig type, té gevoelig misschien. Eén van mijn mooiste en lelijkste karaktereigenschappen. Ik kan me goed inleven in de gevoelens van een ander. Voor degene die het maar willen, kan ik de beste vriendin zijn die ze ooit gehad hebben. Maar anderzijds durf ik, mede dankzij die overgevoeligheid, de dingen wel eens overdrijven en enkel het emotionele aspect van de zaak te bekijken. Ik heb wel een aanleg om drama te maken waar het onnodig is. 

Ik denk dat ik niet moet uitleggen dat het bij ons thuis zowat dagelijks ruzie is door die verschillen. 

Wat ik doe, wordt niet gewaardeerd. Ah nee, want "jij hebt toch niets beter te doen dan heel het huis te kuisen." of "Je bent 22 jaar oud, dan mag je wel eens ervoor zorgen dat de huishoudelijke taken gebeuren."

Zelfs al vind ik die opmerkingen niet relevant en denigrerend, die kunnen me nog het minste schelen. 

Maar nadat ik een hele dag krom heb gelopen met emmer en dweil komen de mannen (met vuile schoenen!) doodleuk binnen en lopen naar waar ze willen. 

Ik verlies mijn temperament. Zij roepen bovenstaande opmerkingen naar mij. Ik word nog kwader. 

Het is niet omdat ik werkloos ben, dat ik een huisslaaf ben. De nog natte vloer terug vuilgemaakt? Och ja, dan weet ze morgen weer wat doen. En zo denken zij echt. 

Over mij, over vrouwen in het algemeen. Vre-se-lijk ouderwets. 

Dus neen, ik wil geen man die op mijn vader of broer lijkt. (Anderzijds ook zeker niet iemand die te hard op mij lijkt, de bom zou nogal ontploffen) 

Vanmorgen was het weer zover, mijn broer staat om 12 uur 's middags op ("Wat? Ik ga wel al een hele week naar school hè, dan mag ik toch eens uitslapen!") terwijl ik al lang bezig was met de opkuis. Nu loopt hij natuurlijk weer overal door en houdt er geen rekening mee. "Ah ja, ik neem de auto hè, ik veronderstel dat jij toch nergens heen moet? De keuken ziet terug vuil."

En toen knapte er iets. 

Vlak erna heb ik mijn laptop op schoot genomen en me aangemeld bij Thomas Cooke om in het buitenland te gaan werken. Twee vliegen in een klap: ik heb werk en ik hoef die twee zwijnen minstens vier maand niet meer onder ogen komen. 

Hopelijk vinden ze me daar wel goed genoeg voor, ik begin moedeloos te geraken van dat nutteloze gevoel. Werkgevers bezorgen me het al, thuis is de laatste plaats waar ik dat nodig heb.
Al is dat wel precies de plek waar ik me het minst gewaardeerd en gesteund voel.  

Woeste hoogten

Dank u, mama, om Wuthering Heights van 1939 voor mij op te nemen.
Over het algemeen ben ik eigenlijk geen grote fan van zwart-wit films. Vaak vind ik ze overdreven en flauw. Maar deze film, wat een pareltje. Jaren geleden heb ik het boek gelezen, en toen al was ik helemaal weg van het ingewikkelde liefdesverhaal van Heathcliff en Cathy.
Fuck Romeo en Julia en Jack en Rose, Heathcliff en Cathy is mijn alltime favoriete troubled love-koppel. Bekijk de film, of nog beter: lees het boek en je zal snappen wat ik bedoel. Geen soppige scènes, of ongeloofwaardige opofferingen voor de liefde maar pure, rauwe passie voor elkaar, die ook vaak tot ruzie en frustraties leidt.
Een relatie waarvan je hoopt dat je ze nooit zal hebben, en anderzijds ook weer wel.
Want het zijn niet de liefdes met veel wederzijds respect en zo min mogelijk ruzie waarover gesproken en geschreven wordt, en al helemaal niet de relaties waarin je je perfect comfortabel voelt en waar dagelijks aangename hoe-was-je-dag-gesprekken plaatsvinden. De liefde waarover de grootste boeken uit de geschiedenis worden geschreven en waarover Oscarwinnende films worden gemaakt is verknipt, totaal wacko.
En laat dat net het minste zijn wat er over Cathy en Heathcliff gezegd kan worden.

Op zoek naar Het licht

Jongeren, ook ik, proberen hun leven ten volste te benutten. Genieten, moet je, genieten. Maar wat als dat niet meer lukt?
Ik zei daarnet tegen mijn broertje hoe blij ik was dat het weekend was, waarop hij spottend antwoordde: "Pff, voor jou is het altijd weekend. Jij zit hier toch maar thuis."
Ik heb nog steeds geen werk, en geloof mij: dat is niet zo leuk als de meesten denken. Mijn broer denkt dat ik een hele dag tv kijk, game en op de computer mijn tijd wat zit te verdoen. En dat ik daar erg gelukkig om ben.
Niet dus.
Ten eerste ben ik me niet constant aan het ontspannen, ik heb ook zo mijn klusjes te doen in huis en ik ben heel actief op zoek naar werk natuurlijk. Omdat ik binnenkort naar de VDAB moet, heb ik al mijn sollicitaties en afwijzingen in een mapje gebundeld. En geloof mij, 't zijn er veel.
Ten tweede vind ik dat er niet zoiets is als ontspanning als je je daarvoor niet ingespannen hebt. Computeren, tv-kijken, het lijkt allemaal zo leeg. En ik voel me er nutteloos door.

"Alsof jij in de best mogelijke wereld leeft. Alsof jij daar niet ook bij hoort."
"Maar ik weet tenminste dat er iets anders kan zijn." 
"En dat weet je door een beetje te dansen en drugs te gebruiken?" 
"Ja! Of - het is een begin." 
"Een begin van wat?" 
"Iets waar- Iets wat - Een plek waar je niet onder alles wat mooi is iets slechts, iets lelijks vermoedt, waar je kunt zien dat wat jij doet, gevolgen heeft. Ergens waar plaats is voor jouw inbreng, niet als iemand die alleen mag toekijken naar het spektakel, maar onderdeel is van iets echts is." 
Het licht- Jeroen van Rooij 

Dit is een passage uit het laatste boek dat ik gelezen heb. In het begin vond ik het nogal onsamenhangend, twee totaal verschillende verhaallijnen die elkaar naar het einde toe vinden. Mooi wel. Daar is over nagedacht. Ik lees heel veel de laatste tijd. Dan heb ik tenminste het gevoel dat ik mijn hersenen draaiende houd.
Soms ben ik bang om die kwijt te geraken en nooit meer terug te vinden. En om cynisch te worden en nergens meer van te kunnen genieten.
Uit verveling, uit angst voor afwijzing, uit wanhoop op beter.
En dan is het weekend, en kan ik me weer uitleven met mijn vrienden, die hun eigen bezigheden hebben tijdens de week. Dan voel ik me gelukkig(er).
Al weet ik niet wat het allemaal gaat geven na die afwijzing van vorige week. En al geef ik het niet graag toe: het doet nog erg veel pijn. En net wanneer ik me bedenk dat ik nooit echt veel chance gehad heb op dat vlak, krijg ik een sms:
"Goed herstel, meid! X" (Ik heb dinsdag mijn ogen laten laseren)
Mijn ex.

Great, just great.

Woordenkots

Ik vervloek mijn groot bakkes.
Serieus.
Ik moet echt eens leren om af en toe mijn muil te houden. Zéker als ik gedronken heb.
Ik ben sowieso al een enorme babbelaar, maar als ik dronken ben, ratel ik. Dan is er geen stoppen aan.
En over wat dan nog...
De grootste onzin ever komt als woordenkots eruit. Mopjes (die vooral ik zelf enoooorm grappig vind, adviezen (die op niets slagen) en de zin van het leven mag uiteraard ook niet ontbreken.
Ik zie heel de wereld op die momenten ook graag en begin gretig kusjes en knuffels uit te delen. En als er een tof liedje gedraaid wordt, denk ik dat ik J-Lo ben en ga à la 'shake it, don't break it bitch' met mijn kont draaien.
Erg, erg, erg.

De volgende dag word ik dan met een zucht wakker. Omdat ik koppijn heb en me geneer voor wat ik weer allemaal gedaan en gerateld heb.
Maar gisteren sloeg alles.

Ik had een fijne vriendschap en die heb ik verkloot. Door vier stomme, onbenullige woorden.
Natuurlijk dacht ik het al wel langer, maar ik zou het nooit of te nimmer zeggen.
Omdat ik niet wil verneuken wat ik al heb, en daar eigenlijk best tevreden over ben. Ik ben een vrij onafhankelijk type en dat wou ik zo houden. Ik zou ook nooit meer gekwetst worden, niet ik. En overigens wist ik ook al wat zijn reactie zou zijn. Al viel dat al bij al nog best mee. Terwijl ik verwachtte dat hij zou vliegen naar huis, nam hij me in zijn armen en troostte mij. Dan toch niet de klootzak waar ik eigenlijk voor gevallen ben.

Ik wou het zo graag mijn geheimpje houden. My dirty little secret. Maar die onbedwingbare woordenkots in mijn lijf dacht daar anders over. En toen kwam eruit wat ik al lang niet meer tegen iemand gezegd heb.

Ik zie u graag.