De ware kerstspirit

"Ze bleven daar maar zwaaien met hun vuisten in het rond
Den os en den ezel lagen knock-out op de grond
Toen kwam God de Vader en hij sprak 'dit is mijn zoon'
Nu stonden ze te gapen, nu zaten ze daar schoon

Jozef kon niet volgen en diene is beginnen zuipen
En Maria van afronten die wist ook niet meer waar kruipen
Dat werd me daar een kermis, dat werd me daar een klucht
Toen viel er nog ne nest met engelen uit de lucht, aah

Jezeke is geboren, aleluja halloo
Jezeke is geboren in een bakske vol met stro"

Jaja, de ware kerstspirit.
Het kerstdiner gaat hier thuis bijna van start. Nonkel die racistische moppen zit te maken en boertig de helft van elke kom die op tafel komt binnenslokt, papa die schijnheilig mee zit te lachen (en achter zijn rug om fluistert dat nonkel weer eens een echt zwijn is, hoe durft hij) , tante die een verwoede poging doet om de boel fatsoenlijk te houden, mama die met een glimlach op het gezicht de uren zit af te tellen tot ze in haar nest kan kruipen.

Wat een heerlijke clichéfamilie heb ik toch. 

En ik? 

Ik zal wel zuchtend kerstfilms kijken met een glas wijn in de hand en luisteren naar de grappige anekdotes van mijn nicht. Da's de coolste van de familie. Al hoop ik dat dat niet veranderd is nu ze haar vriend voor de eerste keer meeneemt. Ik betwijfel het. Mijn nicht woont, als enige van onze familie, ergens anders dan in het boerengat waar wij vandaan komen. 
In 't sjtad dan nog. Ze is heel open-minded en een echte plantrekker, heeft al veel gereisd en een hele reeks jobs en opleidingen achter de rug. En haar ideeën zijn ongeveer dezelfde als de mijne, dus dat klikt wel. 

Zoals jullie al wel doorhadden ben ik dus niet echt een kerstkind. Integendeel, in deze tijden word ik nog cynischer dan anders. Ik vind het allemaal zo'n vreselijk opgezet spel, met valse voornemens en een hoop schijnheiligheid. 
Als ik het voor 't zeggen had, zat ik nu in Italië of een ander warm land van een cocktail te nippen. 

Helaas denkt ons mama daar anders over. Hoewel ze Kerstmis ook maar stress en gedoe vindt, heeft ze die dag al wel geclaimd voor als mijn broer en ik het huis uit zijn. "Kerstmis vier je met familie, dus dan komen jullie met de kindjes naar hier." 
Wishful thinking, moeder. Mijn broer blijft nog zeker vijftien jaar thuis wonen.

Aha-erlebnis

Hevig huilend belde ze me op. Het is weer eens zo. Het is godverdomme wééral zo. De vuile klootzak, de eikel, de slang.
Ze had een hele reeks sms'jes en e-mails gevonden die weinig  aan de verbeelding overlieten. Alweer.
Al drie keer heeft ze hem zijn avontuurtjes, die hij zelf beschrijft als 'nietsbetekenende, vaak dronken seks', vergeven.

De eerste keer toen ze mij dit vertelde, bleef ik relatief kalm. Zij wilde hem vergeven, dat stond vast. Ze hield van hem en wou niet alles wat ze hadden opgebouwd opgeven voor een misstap.
Anderen zouden haar misschien gek verklaren, maar ik begreep het. Zelf heb ik ook ooit een misstap begaan en die is mij toen vergeven, waar ik heel blij om was. Die relatie is uiteindelijk toch gestrand, maar niet door die fout. Het is ook maar bij die ene keer gebleven. Dus ik geloofde oprecht dat dit hun relatie weer even zou wakkerschudden en dat het nooit meer zou gebeuren.
Jongens, zat ik daar even naast...

Het is nog twee keer gebeurd, en wie weet hoe vaak nog waar wij niets van weten.
Die kerel zou zijn pollekes nochtans mogen kussen omdat hij zo'n schitterende vriendin heeft gevonden. Een mooi, lief en speels meisje dat alles voor hem overheeft.
Maar nee, op een ander is het blijkbaar toch allemaal spannender en beter.
't Is te zeggen, hij verlaat haar ook niet voor die ander. Daarvoor heeft hij het thuis waarschijnlijk te goed. Of te gemakkelijk? Wie zal 't zeggen?
En ik was kwaad, zo vreselijk kwaad. Hoe durft hij haar dit weer aan te doen?
Ze heeft me al vaker gebeld dat ze weg wil van hem en ik kan niet anders meer dan dit aan te moedigen. Maar wat met het huis? De meubels? De huisdieren?
Geen gemakkelijke situatie.
Vaak laat ze het dan ook maar wat aanmodderen en gaat ze verder zoals voor het bedrog. Waar ik mij dan mateloos in erger. Een meisje met zo'n ijzeren wil en dat zoveel te bieden heeft, zou zich niet zo mogen laten bedriegen en beliegen.

Toen ze, nog steeds in tranen, ophing, schreeuwde ik vanbinnen.
Hoe kon ikzelf ook zo stom zijn?
Hoe durf ik haar zo steunen en aanmoedigen om bij hem weg te gaan, terwijl ik zelf zo'n 'andere' ben?
Ik heb mezelf zo vaak wijsgemaakt dat dit niet 'zomaar' iets is, dat ik niet 'zomaar iemand' ben. Maar wat is dan het grote verschil?
Verliefdheid is een kutexcuus. Echt waar. Zeker als die niet sterk genoeg is om voor mij te kiezen.
In feite betekent het dan even veel als 'nietsbetekenende, vaak dronken seks'.
En uiteindelijk wordt toch gekozen voor wat het gemakkelijkste is, het meest logische, het meest vanzelfsprekende. Met als gevolg dat ik me nog schuldig ga voelen, omdat ik dat niet kan zijn.

Ik ga mijn vriendin steunen en ervoor zorgen dat ze nu eens voor eens en altijd van die smerige rotzak weggaat. Zonder dat ze beseft dat ze ook mijn ogen geopend heeft, en ervoor gezorgd heeft dat ik me voor eens en altijd lostrek van iemand die nooit voor mij zal kiezen. Net zoals haar vriend nooit volledig voor haar zal kiezen.
Zij, en ik ook, zijn meer waard dan mooie praatjes en gekleurde waarheden.

Fuck you, Karma

Ik heb vandaag al mijn kleingeld weggegeven aan een (zelfverklaarde? wie zal 't zeggen?) dove die voor de deur stond. 't Zag er een sympathieke jonge gast uit en ik ben de laatste dagen in een belachelijk goed humeur, dus ik dacht: waarom ook niet? Die jongen was mij kei dankbaar voor mijn eurootje, twee vijf centjes, drie twintig centjes en een paar roskes. 'k Heb er zelfs een handdruk voor gekregen.
Karma heeft mij de laatste tijd een ferme stamp onder mijn gat gegeven. Wat ik wel begrijp, ik ben immers niet altijd even braaf en lief voor mijn naasten.

Maar nu mag Karma voor mij ook wel eens lief zijn. Mijn ouders hebben geen miserie met mij gehad deze week, ik heb een vriendin geholpen met een evenement dat volgende week zal plaatsvinden (dus voor haar stress alom) en 't is over het algemeen een stommiteitenvrije week geweest.
Kijk 'ns aan. Ik zou mezelf een schouderklopje geven.
Ik ben nu eenmaal een van die naïeve mensen die er oprecht in gelooft dat als je iets goed doet voor iemand je dat ooit wel zal terugkrijgen van het universum. Op een of andere manier.

Na meer dan een week afkick van Hasselt, de stad waar ik vier jaar gewoond, gefeest en sporadisch eens gestudeerd heb, is 't nog eens tijd voor een feestje daar.
Ik was vanaf dag één verliefd op die stad, en die liefde zindert nog heel hard na. Al is die tegenwoordig vooral bestemd voor de mensen die er, in tegenstelling tot mezelf, zijn gebleven na hun studies.
Vrienden die ik vroeger elke dag zag en waar ik altijd mijn ei bij kwijt kon, zijn nu langeafstandsvrienden die ik maar sporadisch zie. Zelfs al ga ik nog heel geregeld terug naar daar, het is niet meer wat het geweest is.

Daarom heb ik heel veel goesting in het feestje straks. De verwachtingen zijn hooggespannen.
En ik dacht nog zo: Vandaag is een bijzondere dag. Ik ben met dat idee opgestaan en 't heeft er de hele dag gezeten.
Niet zo'n slim idee eigenlijk, want als ik zo enthousiast ben, kan 't alleen maar slechter uitdraaien.

En toen stapte ik in de grootste hondendrol die ik ooit in mijn leven al gezien heb (dat zag ik pas nadat ik erin getrapt was natuurlijk).
'k Heb Karma bom patat van Facebook geflikkerd. Da's geen vriend meer van mij.

Hypocrisie

Er zijn weinig vrouwen die zo slecht met emoties om kunnen als ik.
Met emoties van anderen dan, met die van mijzelf heb ik geen problemen.
Op dat gebied ben ik een echt wijf, ja. Zagen, zagen, zagen en over alles veel te lang piekeren.
En dat terwijl het antwoord vaak zo vanzelfsprekend is.

Bij een ongewenst "ik zie u graag en ik zou u alles willen en kunnen geven wat je maar wil" sla ik tilt.
Ik panikeer al bij een "we moeten dringend eens afspreken, hè" waar ik op voorhand al van weet dat ik er geen zin in ga hebben. Dus verzin ik excuses. Als die andere persoon het dan nog niet snapt, is dat zijn of haar probleem, niet het mijne.
Niet echt lichtgevoelig van mij, ik weet het. Maar ik wil niemands gevoelens rechtstreeks kwetsen.
Dat doet mij ook pijn.
Al duurt eerlijkheid waarschijnlijk wel het langst.
Ik heb altijd al gedacht dat karma ooit wel eens kei hard zou terugbijten voor mijn smoesjes om bestwil.
En zo geschiede...

"Ik ben verliefd op u." Blijkbaar iets wat al de rest al héél lang wist, behalve ikzelf natuurlijk.
Paniek, verbazing, die reflex om niemand te willen kwetsen.
"Maar ik heb gevoelens voor iemand anders..." stamelde ik nog.
Dat hij dat wel wist, zei hij. Over wie het precies ging, zat hij wel nogal naast de kwestie maar ik knikte maar. Met tranen in de ogen.
En toen ik mezelf daar weer even aan herinnerde, ging mijn redeknop helemaal uit.
Niet beseffend dat ik daar wel eens anderen mee kon kwetsen.

Waarom vergeet ik dat ook constant?
Mijn daden vallen niet goed te praten, maar ik ben niet iemand die je zomaar kan opeisen. Wanneer je zin hebt in een beetje mij en wanneer het uitkomt of wanneer je jaloers bent.
Ik laat niet met mij sollen, niet met mijn gevoelens spelen.
En dat is hypocriet van mij, omdat dat precies is wat ik bij anderen doe.
Maar wie is dat niet?
Ik hypocriet, jij hypocriet, hij hypocriet enzovoort.
En wij twee zijn de ergste van allemaal.
Niet met elkaar, niet zonder elkaar kunnen leven. Maar niet kunnen beslissen wat we nu willen en van elkaar kunnen of mogen verwachten. Beloven elkaar zo min mogelijk pijn te doen om vervolgens mekaar te folteren op de ergste manieren.

Misschien heb je nu wel een lichte afkeer van mij, en misschien is dat niet eens zo slecht.
Ik wou alleen sorry zeggen. Niet om wat ik heb gedaan, wel omdat ik je pijn deed.
Dat is wel het laatste wat ik ooit wou.

Wat passioneel begint, heb je zelden in je macht - Clouseau

Frustratie

Lieve Symon

Zoals je al wel wist, ben ik geen geduldig meisje.
Je mag me niet zo in onzekerheid laten leven.
Wat er door je heen gaat, valt niet gemakkelijk samen te vatten.
Dat begrijp ik.

Ook voor mij is het woorden wikken en wegen.
Maar ik kon niet langer wachten.
Ik denk dat ik sinds het begin van dit pokerspel eventjes gelukkig ben geweest, ja.
Nu voel ik me vooral gefrustreerd.

Vrienden zeggen dat ik moet stoppen met me te laten doen en genoegen te nemen met die positie die geen van ons beide mij wilde geven.
Ik weet dat het niet eenvoudig is, maar hoeft het echt zo moeilijk?
Die onvoorspelbaarheid van jou, dat mysterieuze dat je altijd meesleept, vind ik je aantrekkelijkste en meest afstotelijke eigenschap.

Je vroeg me een maand geleden : "Op welk punt zijn we nu beland?"
Wel, lieve man, ik heb geen idee op welk punt jij beland bent. Je kan het me niet vertellen en ik heb een vermoeden dat als dat gesprek er toch van komt je zal liegen.
Ik heb ook gelogen tegen jou, omdat dat de realiteit dragelijker maakt.

Maar ik ben nu op het punt beland dat ik open kaart wil spelen. Gedaan met mezelf en jou voor te liegen.
Hier sta ik dan, armen en hart wagenwijd open.
Hoe ver staan jouw armen en hart open naar mij?
En ik smeek je, wees eerlijk en voluit.
Dan weet ik of dit het wachten waard is, of kan ik verdergaan.

Veel liefs
Je maatje

Es ist was es ist

Het is onzin 
zegt het verstand 
Het is wat het is 
zegt de liefde 

Het is ongeluk 
zegt de berekening 
Het is alleen maar verdriet 
zegt de angst 

Het is uitzichtloos 
zegt het inzicht 
Het is wat het is 
zegt de liefde 

Het is belachelijk 
zegt de trots 
Het is lichtzinnigheid 
zegt de voorzichtigheid 

Het is onmogelijk 
zegt de ervaring 
Het is wat het is 
zegt de liefde

- Erich Fried, wat het is 

Ik hou eigenlijk helemaal niet zo van poëzie, ik ben niet bepaald de grootste romanticus die op deze aardbol rondloopt. 
Maar dit oorspronkelijk Duitse gedicht vond ik prachtig. Simpel misschien, maar wat betekenen dure woorden als je ze niet kan vatten? 
Was het soms maar gewoon wat het was.
De liefde vraagt om geduld, veel geduld, wederzijds begrip en respect. Daar moet moeite voor gedaan worden. Dat komt niet zo vanzelfsprekend als dat hevige verlangen dat door heel je wezen brandt en die angst om verdriet te krijgen of, mogelijk nog erger, te zaaien. 
Hoe vaak zal onzekerheid een donkere schaduw op de liefde werpen? Twijfel? Verwarring? En is dat het waard? 
Es ist was es ist, sagt die Liebe.