Vergeten tranen

Ik slaap al een tijdje niet goed meer. Weet niet goed waarom ik zou opstaan. De jobhunt levert niks op (en jaja, ik ben nog maar net op zoek, maar toch is 't enorm frustrerend), ik verveel me te pletter (en dan begin ik maar te snoepen) en ik heb al mijn taken veel te snel gedaan. 

Gisterennacht was ik dan ook heel blij om te zien dat de nieuwe afleveringen van Glee al online staan. 

Noem me een klein kind, maar ik vind dat programma fan-tas-tisch, ik begrijp echt niet waarom het geen succes geworden is in Vlaanderen. Seizoen 1 en 2 zijn nog een beetje kinderachtig, maar vanaf seizoen 3 grijpen ze echte problemen bij de kloten (o.a. in mijn ogen een van de grootste problemen van de moderne maatschappij: het keuzeprobleem) en verzachten die door erover te zingen. 

Hey, iedereen heeft zo zijn geheime maniertjes om zijn problemen aan te pakken. Als ik verdrietig ben, sluit ik me op in mijn kamer, kijk honderden films terwijl ik zowat alles wat er in huis te vinden is, opeet. Heel gênant, ik hoop dat niemand me ooit zo ziet, maar 't helpt wel tegen het hartpijntje. 

Bon, zoals iedereen ondertussen weet is Cory Monteith, de acteur die Finn Hudson speelt, overleden. Toen het net gebeurd was, schrok ik wel eventjes van het nieuws (aangezien ik best een grote fan ben) maar ik kan niet zeggen dat het me echt bezighield. 

Blijkbaar hebben de makers die dood nu verwerkt in de serie. 

Ik heb die aflevering moeten afzetten. 

Dat verdriet, de wat-als'en, het zelfverwijt, het kwam me allemaal zo bekend voor dat ik het volle kwartier dat ik ernaar keek heb gejankt als een baby. 

't Is ondertussen bijna vier jaar geleden (op 16 november om precies te zijn), maar ook ik heb een vriend verloren. En het werd me plots allemaal nog eens in mijn gezicht gegooid. 

Ik ben er al heel de dag niet goed van, vooral omdat ik nu pas besef hoe aanwezig dat verdriet nog altijd is. Ik dacht dat ik er ondertussen al wel wat 'over' was. Dat het verdriet al wat gesleten was. 

Maar met het zien van die beelden brak mijn hart opnieuw in duizend stukken. 

Het was alsof ik opnieuw net achttien was geworden, de wereld aan mijn voeten, ik zat nog maar net op de hogeschool, toen ik dat sms'je kreeg. "Jody, Jeroen is er niet meer..." 

Liefde in koude tijden

"Wij hebben een liefde", zegt hij waarbij het woord 'liefde' met een ernstig gezicht benadrukt. De liefde is niet iets waar hij lichtzinnig over doet. Volgens Damien is een relatie iets anders. Een relatie gaat over het vervullen van elkaars behoeften, over gehechtheid en zelden over echte liefde. Het is een samenwerkingsverband gebaseerd op 'wat heb jij dat ik kan gebruiken'. (...) 
Volgens hem houden de meeste mensen niet van een ander maar alleen van dat wat de ander voor hen doet. Het ware doel is zelfloosheid in de liefde.
Ik snap er niet veel van maar ik hang aan zijn lippen. 

- De perfecte minnares van Marian Mudder

Ik ben echt vastgekluisterd aan dit boek. Wat als je de perfecte minnares bent, maar niemands echte liefde? Daarover gaat het.
De herfst is net aangebroken, en net zo snel als de kastanjebolsters uit de bomen vallen (rotdingen, heel onze oprit ligt er vol van, en aangezien ik toch maar werkloos thuiszit, mag ik ze dagelijks opruimen), besluiten koppels om uit elkaar te gaan.
Vreemd, vind ik dat eigenlijk. Maar ook begrijpelijk.
De zomer is de heerlijkste tijd om samen te zijn: je kan duizend en een dingen gaan doen, je hebt vakantie, zon, zeeën van tijd... Zelfs seks lijkt fijner in de zomer (de mogelijkheden van spannende plekjes zijn dan ook legio).
En jaja, de herfst heeft ook zijn charmes: samen naar de cinema, met een mok warme chocolademelk tegen elkaar schurken in de zetel, herfstwandelingen...
Wat een bullshit toch. In de herfst zijn de meeste vrouwen slechtgezind, want 't regent (pluishaar!) en 't is koud (geen jurkjes meer kunnen dragen! mooi gebruind kleurtje verliezen!). Ze worden daarbovenop nog eens vijf keer per herfst verkouden (en dat is niet sexy) en ze verzuipen in het werk.
En dan lijkt zo'n vriend alleen nog maar een blok aan je been, want die wil ook nog wel een beetje aandacht.
Misschien gaan ze niet uit elkaar, omdat ze al te erg aan elkaar gehecht zijn. Dan nemen ze er genoegen mee om halsreikend naar de zomer uit te kijken. Misschien naar de lente, als ze veel geluk hebben. Maar voor velen is dat niet genoeg, dus ze gaan uit elkaar.
Nu weet ik zelf ook wel dat ik erg eenzijdig en cynisch over relaties spreek. Mijn bovenstaande theorie klopt langs geen meter en ook het paragraafje uit het boek is nogal vaag.
Want ergens diep vanbinnen hoop ik dat liefde in een relatie echt bestaat. En dan heb ik het niet over 'houden van elkaar', maar een zotte verliefdheid die tot in de eeuwigheid blijft.
Laat dat nu net zijn waar ik naar op zoek ben.

Man, wat ben ik soms toch een mietje.

Eighties

Ik heb vandaag de coolste outfit ever gevonden voor Bal Marginal, Halloween, carnaval en alle evenementen waar ik verplicht ben om me te verkleden. Ik heb het nog nooit eerder gezien bij iemand en 't is grappig, maar toch nog fatsoenlijk, sexy maar geen cliché en vooral héél eighties. Zalig.

Confuus

Schoon woord hè, confuus. Ik heb dat toevallig net ergens gelezen. Volgens woorden-boek.nl is de letterlijke betekenis 'verward, verbluft'. 
Net het woord dat ik zocht om mijn gevoel en dit blogbericht te verwoorden.
Alhoewel, over een ding is er duidelijkheid gekomen gisteren: fuck sollicitatiebrieven, ik doe gewoon mijn eigen datingbureau open. Echt.
't Staat nog niet helemaal vast, maar ik heb twee eenzame zieltjes erg gelukkig gemaakt. Een vriendin van mij loopt al een tijdje zot achter een jongen (ze zegt zelf van niet, dat ze hem gewoon tof vindt en eventueel wel iets ziet zitten, meer niet. Maar dat heb ik stiekem nooit geloofd). Ze zijn al goede vrienden, maar toch was voor dat meisje de drempel om dé vraag te stellen te groot. Weken heeft ze kleine tekens van liefde zitten analyseren, het soort van: "Hij gaf me een speels tikje, wat wil dat in godsnaam zeggen? Houdt hij van mij?"
Eigenlijk heb ik totaal uit eigenbelang gehandeld, want ik hou niet van dat ge-analyseer. Mijn ervaring met mannen zegt me dat wat ze zeggen, ze ook menen. Letterlijk. Eigenlijk is er niets simpeler dan een vent.
Nu, gisteren vroeg ik haar toestemming om eens met die kerel een babbeltje te doen, maar dan mocht ik wel alles zeggen en vragen wat ik wilde. Die toestemming kreeg ik.
En wat bleek? Zijn standpunt is exact hetzelfde als dat van haar (of hetgeen ze zich voorhoudt): gevoelens zijn er niet, maar dat kan wel komen. Hij wordt moeilijk verliefd op iemand, maar hij heeft haar wel al supergraag. Dus wie weet?
Dat meisje was dolgelukkig toen ik haar zijn uitleg vertelde (ik weet eigenlijk niet meer of dat wel mocht, ik had ondertussen al zowat een vat bier uit) en zelfs vandaag heeft ze me nog de hele dag ge-sms't hoe blij ze was.
En eigenlijk ben ik wel een beetje trots op mezelf. Ik heb het systematisch tekens verzinnen kunnen stoppen. Thank God.
Omdat ik zo fier was, heb ik het gevierd met nog een vat bier.
Vanaf toen werd het alleen maar waziger. Ik ben superblij voor dat meisje, ik gun het haar met heel mijn hart maar ik haat mezelf dat ik het liefdesleven van een ander met een grote mond en zwierige gebaren kan opsmukken terwijl dat van mij een chaos is.
Ik ga met mannen om waar ik beter bij uit de buurt kan blijven, die de verkeerde dingen of gewoon niets van mij willen.
En dan begin ik niet een ander, maar mezelf te analyseren. "Ik denk aan hem, terwijl het niet zou mogen. Ben ik nu romantisch of gewoon gestoord?" Waarom voel ik me steeds aangetrokken tot de verkeerde mannen? Soms lijkt het zelfs wat op masochisme. Honderden leuke, intelligente, grappige vrijgezelle mannen lopen er op deze aardkloot rond, maar daar zit te weinig uitdaging aan, natuurlijk. De goeie laat ik schieten of verraad ik. Degene waar ik alles voor zou doen, laten me enkel confuus achter.
Daarna begin ik hen ook te analyseren: "Waarom hoor ik toch niets van hem? Kan hij niet sms'en? Weet hij niet wat hij moet zeggen?" Dan wil ik mezelf met een vliegenmepper slaan en herinner ik mezelf aan mijn eigen advies dat mannen simpel zijn, en letterlijk doen en zeggen wat ze bedoelen. Het heeft niets te maken met niet kunnen of niet weten wat gezegd. Het is gewoon onverschilligheid. Terwijl ik hen volledig in mijn gedachten absorbeer, kom ik in die van hen niet eens voor.
En dat allemaal voor een klein beetje spanning. Het is de eenzaamheid niet meer waard.

Mijn mama, de beste van allemaal

Mijn mama is jarig vandaag. 51 is ze geworden. Het einde van de wereld voor haar. 

Ik heb het haar eens gevraagd, niet vandaag natuurlijk, dat ligt wat te gevoelig. Maar ik vroeg haar of ze het erg vond toen ze 50 werd. "Tja, den overgang en zo... Echt leuke vooruitzichten heb je als vrouw niet meer eens je vijftig geworden bent." 

Mama is nogal een harde, of zo komt ze toch over. Mijn temperamentvolle karakter heb ik van niemand vreemd. Maar ik ben nogal gevoelig. Ik kan van normaal naar bitch gaan in twee seconden, maar dan begin ik te overdrijven en heel vaak ook te wenen. Ik hou niet van conflicten, maar helaas wel van mijn gelijk halen. Mama is ook zo maar zij blijft gewoon een furie. Zonder overdrijven, zonder wenen. Ik heb haar zelden zien wenen. Misschien enkel vroeger, toen ik nog klein was. Soms, als het leven haar echt wat te zwaar werd, als er weer eens miserie was geweest met papa. Nu zegt ze vaak dat ze tranen genoeg gelaten heeft voor hem en dat ze zich er niet veel meer van aantrekt. 

En dan denk ik: amai. Mijn mama is eigenlijk toch echt wel een straffe madam. Ze zaagt de laatste tijd een beetje als ik aan het luieriken ben dat ze wel al "een mens van in de vijftig" is en dat ik wel eens wat meer mag doen. Zeg mens, denk ik dan, 't is niet alsof ge al met een voet in 't graf staat hè. 

Maar ze heeft me ook wel heel veel kansen gegeven in het leven. Ze heeft altijd met me meegeleefd, zelfs al zei ze het niet altijd. En bovendien weigerde ze om me naar de kappersschool te laten gaan. Dat wilde ik per se toen ik 14 jaar was. "Je hebt meer in je mars, je kan leren. Doe het godverdomme dan ook en kies niet voor de gemakkelijke, evidente weg." Als puistenpuber was ik toen zo kwaad op haar. Onnozel mens, laat me niet eens mijn eigen keuzes maken in mijn leven. En vier jaar later was ik haar er zo dankbaar voor. Mijn leven als kotstudent aan de hogeschool in Hasselt (Mijn keuze! Maar wel met goedkeuring van la mama) was heerlijk. Ik heb de kans gekregen om te studeren én om op kot te gaan. Ze wist goed genoeg dat ik meer op stap ging dan goed voor me was, maar nooit heeft ze erover geklaagd. 

En zelfs nu, op het moment dat ik werkloos thuis zit en net niet de kussens opvreet uit verveling, blijft ze me aanmoedigen. Stelt ze me gerust dat het tijd nodig heeft, dat het niet aan mij ligt dat ik al tig keer ben afgewezen, dat die bazen niet weten wat ze missen. 

Ik weet wel dat veel meisjes van mijn leeftijd zeggen dat hun mama de beste is. 

Maar komaan. 

'k Heb hard bewijs op tafel gezwierd. 

Mijn mama is echt de allerbeste. De allerbeste vriendin, de wijste vrouw die ik ken, een zorgdragende kleuterjuf, een persoonlijke psycholoog, een goede kokkin, maar vooral een liefhebbende moeder. 

En soms zegt ze 'shit', dat vind ik ook wel graaf.