Neurotische trekjes

Ik ben van nature al een controlefreak. Maar bij een beginnende verliefdheid steken de mormels hun lelijke kop nog eens zo hard uit. 

Momenteel gaat het zo: 

Vlinders, constant bij hem willen zijn, enkel nog maar aan hem denken, wachten op een smsje, hopen op een afspraakje en een broek vol goesting als je samen bent. Maar het kuis houden, want je wil toch niet te gretig overkomen? Ik ben een lady, hello. 

Klinkt fijn? Not so much. 

Van vlinders krijg ik zweethanden. Constant bij hem willen zijn heeft voorlopig het resultaat dat ik altijd naar hem kan komen, nooit omgekeerd. Daar is zelfs geen sprake van. En denken heeft twijfels als gevolg. 

T. is perfect. Hij is knap, lief, slim en grappig. Gisteren gingen we naar de cinema, ik hield hem vast aan zijn bovenarm en kon bijna niet geloven wat voor perfecte, prachtig gespierde armen hij heeft. Ik heb zelfs een groot deel van de film gemist omdat ik niet kon stoppen met eraan te denken. 

En zijn kussen... doen me altijd verlangen naar meer. 

Hij laat me lachen en smelten met zijn lieve woorden. Lief, maar niet melig. Perfect. 

Bovendien geeft hij me het gevoel dat ik het waard ben, nog geen enkele keer heb ik me onzeker bij hem gevoeld. 

We doen het kalm aan, want we willen elkaar beter leren kennen en dan ons eventueel in een relatie storten. Waar ik op wacht? Wel, er zijn nogal wat pijnpuntjes...

We zitten in verschillende fases van ons leven, ik werk terwijl hij nog studeert. Gaat dat niet voor problemen zorgen? Hij gaat ook veel uit, heel veel. Tja, ik was zelf ook geen thuiszitter toen ik studeerde. Maar wat als dat zijn enige interesse is? Als hij nooit met mij iets anders zou willen doen? Enkel maar feesten. En drinken. En zijn vrienden? Hilarische kerels. Die ook graag feesten en zuipen. En ze zijn alles voor hem. En dat is mooi. Maar niet als wij samen weg zijn. We zien elkaar maar een, maximum twee keer per week. Dan wil ik hem zien, niet zijn vrienden.  

Misschien is de afstand nog het grootste probleem. We wonen 40 kilometer van elkaar. Een kort bezoekje is dus geen optie... Zeker niet nu het allemaal nog zo pril is. 

En zo twijfel ik constant. En als het dat niet is; verwacht ik wel dat zijn maten ooit eens goed met mij lachen en zeggen: "komaan, 't was allemaal maar een grapje." 

Dit is de periode waarvan je moet genieten, elkaar ontdekken, spelen, verliefd worden. 

En al wat ik doe is mij zorgen maken. 

Ligt het aan hem? Zijn we toch niet zo'n goede match? Kan ik er beter mee ophouden? 

Of ligt het aan mij en mijn neurotische trekjes? 

Waarom kan ik het niet loslaten?

Wordt vervolgd...