Ik ben aan het werk gegaan op 8 januari 2014, en ik dacht dat ik dit wel zou kunnen. Ik heb toch immers de weekends? En de feestdagen? No problemo.
Ik ben management assistant, dus zit hele dagen op kantoor. Ik doe geen fysiek zware arbeid. Hoe moe kan je zijn als je thuis komt?
Boy... Was I wrong...
Ik heb geen vakantie hebben echt zwaar onderschat. Zeker nu, in de zomermaanden, als ik al mijn vrienden op vakantie zie gaan of afspreken om te gaan zwemmen of een terrasje te gaan doen... De mogelijkheden zijn legio, zou mijn ex-docent zeggen.
En ik moet telkens weer afzeggen. Want ik moet werken. En jullie spreken te laat of te ver af en dan heb ik niet genoeg slaap.
Ja, ik ben zo'n saai persoon dat veel waarde hecht aan haar slaap. Het kan mijn dag kraken of maken, naast enkele andere variabele factoren natuurlijk. Ik heb 6 uren nodig om te kunnen functioneren, 7 uren om goed te functioneren, 8 om daarbij ook nog eens goedgezind te zijn en met 9 uren slaap (al is dit héél zeldzaam) doe ik alles en dat met een glimlach tot over mijn oren.
Pluspunt is wel dat ik bij het bedrijf enorm gewaardeerd word. Ik krijg regelmatig complimenten en er werd me onlangs zelfs een vast contract aangeboden. Daarom was dit ook zo moeilijk.
Ik heb enkele blogposts geleden het gehad over mijn sollicitatie naar een nieuwe job. Heel de sollicitatieprocedure heb ik doorlopen, om dan een mailtje te ontvangen dat ik niet geselecteerd ben.
Ja, ik was gefrustreerd. Ondanks dat er sprake was van een vast contract op mijn huidige job, die ik ook graag doe. Mijn manager en ik hadden een mondelinge overeenkomst dat ik vast in dienst zou komen na zijn verlof.
De eerste week dat hij op verlof was, kreeg ik echter een telefoontje van de groep waarbij ik gesolliciteerd had. Dat er toch een vacature was vrijgekomen en of ik hier interesse voor had. Slik.
Ik heb grafiekjes gemaakt met voor- en nadelen, ik heb wakker gelegen omdat ik niet wist wat te doen en ik heb mezelf vervloekt omdat ik durfde te klagen over dit luxeprobleem.
Na veel wikken en wegen heb ik de knoop doorgehakt, ik ga voor de nieuwe uitdaging. Ik zal het secretariaat in twee scholen in Turnhout verstevigen. Iets waar ik enorm naar uitkijk, het is altijd wel een droomjob geweest voor mij.
Mijn manager was niet erg tevreden toen hij dit hoorde na zijn verlof en hij heeft geprobeerd me toch in het bedrijf te houden met prachtige toekomstmuziek. Maar mijn besluit stond vast.
"Dit is toch veel te weinig ambitieus voor jou", hoor ik heel vaak.
Ik sta in voor de administratie van 300 kinderen en een twintigtal leerkrachten, die ik graag goed wil doen. Zo weinig ambitieus is het dus niet. Bovendien kan ik deze job perfect combineren met een freelance-job als journaliste. Ik heb vaste uren en veel verlof, iets wat ik in mijn huidige job niet heb. Ik heb journalistiek gestudeerd en ik mis het enorm. Vaak lees ik krantenartikels en denk ik: dat kan ik beter.
Het zal even puzzelen worden maar daar wil ik graag staan binnen vijf jaar: secretaresse en journaliste in bijberoep.
Heb ik dan toch eindelijk een antwoord op de vraag die ze me tijdens al die sollicitatiegesprekken gesteld hebben.
