Dat wil ik zijn.
En natuurlijk spreekt het voor zich dat je wel eens mindere dagen hebt. Maar de voorbije anderhalve week ben ik precies het tegenovergestelde geweest. Ik had mezelf absoluut niet onder de controle. Mijn moodswings waren nog erger dan anders, ik voelde me misselijk, kon me niet concentreren en wilde alleen zijn. Elke dag, elk uur, elke minuut.
Op sommige dagen was het zo erg dat ik bang werd van mijn eigen gedachten. Dan reed ik naar huis van het werk, kon ik me niet concentreren op de weg en dacht ik: ach, als ik nu de controle over het stuur verlies, het zou zo erg nog niet zijn.
Ik besloot om naar de dokter te gaan, maar verzweeg die gedachtenstroom. Voor mij blijft het taboe om te emotioneel te worden. Bij mijn vrienden kan het van tijd tot tijd, maar over het algemeen moet ik hard zijn. En leuk, dat vooral. Want wie gaat graag om met een labiele twintiger?
B12 en ijzer
De dokter heeft bloed afgenomen en er blijkt heel wat mis te zijn. Ik heb ijzer- en vitamine b12-tekort.
Ik heb ooit al eerder een b12-tekort gehad, toen ik vegetariër was. Toen was dat nog logisch, maar nu... Ik weet al even dat ik hier gevoelig voor ben, dus probeer ik erop te letten dat ik voldoende rood vlees en groene groenten eet. Mijn waarden lagen echter nog lager dan wanneer ik vegetarisch at.
"Het is duidelijk dat je maag geen vitamine b12 aanneemt. Je komt daarom in aanmerking om maandelijks een spuit te komen halen. Het ijzertekort proberen we eerst op te lossen met pillen" zei de dokter.
Vitamine B zorgt blijkbaar voor emotionele stabiliteit. Het verklaarde plots wel veel.
Terwijl ik twee weken geleden nog zo onder de indruk was van T., begon ik nu te twijfelen. Ik verdroeg zijn aandacht niet, ik wilde alleen zijn. Hij begreep het en liet me gerust. Toen ik wist dat het vitaminetekort met die vermoeidheid en prikkelbaarheid te maken had, heb ik me verontschuldigd voor mijn bitse gedrag.
Twijfel
Het probleem is echter dat ik niet weet of het inderdaad een medische oorzaak had. Ongetwijfeld heeft het ermee te maken, maar de langverwachte onzekerheid in mijn hoofd was afgelopen week wel erg aanwezig.
Is het wel doenbaar? Hij is nog een echte student, en is niet van plan om snel daarvan af te stappen. Te veel verantwoordelijkheid, vindt hij. Die periode ligt achter mij, ik wil juist vooruit. Ook de afstand is niet alles, en tot nu toe ben ik steeds degene geweest die naar daar komt. Als ik daar dan ben, moet ik de vrienden er meestal maar bij nemen. Zelden zijn we echt alleen, met z'n tweetjes.
Maandag hadden we een date, ik besloot met de trein te komen. Een half uur heb ik op hem gewacht, want hij was de dag ervoor tot 9 uur 's morgens uit geweest en had zich overslapen. Veel heb ik niet aan hem gehad, want hij had een enorme kater. Die hij wegdronk met nog een pintje of twee.
Een nacht
Misschien ligt het ook wel niet aan hem, maar aan mij.
Het kriebelt voor iemand anders, al probeer ik dat te verdringen. Het is geen goed idee, het is niet logisch en we kennen elkaar eigenlijk amper. En ik ben vrij zeker dat mijn hart weer eens wordt gebroken als ik hierover zou praten. Zelfs mijn vrienden weten van niets.
Omdat ik me schaam.
Hoe snel kan je van de ene roze wolk op de andere springen? Is het dan wel serieus? Is het geen bevlieging?
We hadden één fijne nacht, waar we beiden niet van wisten wat te denken.
Hoe zouden zijn vrienden reageren? Hoe zouden mijn vrienden reageren? Hoe zouden onze vrienden reageren? Daarom zwijgen we het maar dood.
Mijn hart schreeuwt "waag de sprong, waag de sprong", terwijl mijn verstand terugroept "waag het niet, waag het niet".
Hadden ze maar een pilletje tegen rusteloosheid...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten