Dramaqueen

Ik ben een echte doemdenker. Soms bewust, maar meestal onbewust. Het zit gewoon in mijn genen. Ik heb geprobeerd om het eruit te krijgen met de Happy Challenge (zie enkele posts geleden) maar het is gewoon onmogelijk. 

Ik ben momenteel aan het solliciteren voor een mooie job. Na de eerste sollicitatieronde kwam ik al gefrustreerd thuis. "'t Was moeilijk. 't Was té moeilijk. Was ik maar niet gegaan. Niet alleen heb ik mijn tijd verspild, ik voel me nog eens enorm dom ook." Dit zei ik tegen mijn ouders, mijn grootouders, tegen T., tegen mijn vrienden. Die moedigden mij toch aan om te blijven geloven, waar ik enkel maar norser van werd (behalve tegen T. natuurlijk, die gelooft nog dat ik van regenbogen en troetelbeertjes gemaakt ben en dat wil ik toch zeker het komende jaar zo houden). 

Een dikke week later kreeg ik een mailtje: "Dag Jody, we nodigen je graag uit voor een gesprek." 

Voelde ik mij even een idioot. 

Dat heb je met dat zwartkijken, als het dan toch goedkomt voel je je zo'n enorme aansteller. 

Gisteren was het zover en wonder boven wonder, ik vond zelf dat het heel vlotjes verliep.

Mijn moeder belde me in de namiddag: "Hoe is 't gegaan? Goed?! Vond jij dat het goed ging?! Dan zal 't wel echt heel goed gegaan zijn. Goed gedaan. Zie je wel, alles komt op zijn pootjes terecht. Wat kan jij toch een enorme dramaqueen zijn soms." 

Tja... Dat kon ik niet ontkennen... 

Het gaat dan ook allemaal zo geweldig tegenwoordig. Op mijn huidig werk gaat het erg goed, er is zelfs al sprake van vaste indienstname geweest (al staat er nog niets vast). Ook bij de sollicitatie naar de nieuwe (?) job is alles goed verlopen, nu is 't enkel nog afwachten. Al is het al een opluchting dat ik bij de laatste 7 van 109 (!) kandidaten zit. 

En dan heb ik het nog niet over de liefde. De laatste maanden, of ja, jaren is het op dat vlak nogal een rommeltje geweest. Foute verwachtingen, foute gedragingen, bedrog, wantrouwen, sleur. 

En nu...

Zoals ik in mijn vorige blogpost al had aangegeven ben ik als een detective op zoek naar T. zijn zwakke kanten. De kanten die mij gaan kwetsen, vervelen, irriteren. 

Ik heb ze nog steeds niet gevonden. En dat frustreert me. En het frustreert me dat dat me frustreert. 

We zien elkaar niet vaak, door de afstand. Maar als we samen zijn, is het nooit vervelend. En het afscheid wordt steeds zwaarder, net als de tijd apart. Ik wil hem overladen met sms'jes, hem bellen gewoon om zijn stem te horen, hem misschien eens verrassen en op een werkdag naar hem toe gaan... Ik wil met hem nog zoveel beleven en delen (we hadden het onlangs over reizen en ik droomde al helemaal weg van de gedachte aan wij twee in Parijs, Londen, New York,...) 

Hij is zorgzaam maar niet verstikkend, lief maar niet melig, zelfzeker maar niet arrogant.

Sinds ik hem ken, zit ik zelf ook veel beter in mijn vel. Hij overlaadt me met complimentjes.

Vaak doen complimenten me niet veel en vind ik ze fake of opdringerig. Maar bij hem weet ik dat het oprecht is.Zo voelt het toch. 

Ik durf gerust zeggen dat ik op een erg aangenaam punt in mijn leven ben beland. En dat beangstigt me, want ik kan het ieder moment zo weer verliezen. Ik kan nog steeds geen vast contract op het werk krijgen, geweigerd worden voor de 'nieuwe' job, T. verliezen... 

"Godverdomme Jody," zegt mijn moeder dan, "leer toch eens te genieten van deze prachtige tijd, de kansen die je krijgt en van wat je verwezenlijkt hebt. Als je iets kwijtgeraakt, begin je gewoon opnieuw. Hoe dan ook komt het altijd wel weer goed, hoe diep je ook zit soms. Hou toch eens op met je drama." 

Misschien is het inderdaad eens geen slecht idee om de drama te laten vallen en gewoon een queen te zijn. 

 

Neurotische trekjes

Ik ben van nature al een controlefreak. Maar bij een beginnende verliefdheid steken de mormels hun lelijke kop nog eens zo hard uit. 

Momenteel gaat het zo: 

Vlinders, constant bij hem willen zijn, enkel nog maar aan hem denken, wachten op een smsje, hopen op een afspraakje en een broek vol goesting als je samen bent. Maar het kuis houden, want je wil toch niet te gretig overkomen? Ik ben een lady, hello. 

Klinkt fijn? Not so much. 

Van vlinders krijg ik zweethanden. Constant bij hem willen zijn heeft voorlopig het resultaat dat ik altijd naar hem kan komen, nooit omgekeerd. Daar is zelfs geen sprake van. En denken heeft twijfels als gevolg. 

T. is perfect. Hij is knap, lief, slim en grappig. Gisteren gingen we naar de cinema, ik hield hem vast aan zijn bovenarm en kon bijna niet geloven wat voor perfecte, prachtig gespierde armen hij heeft. Ik heb zelfs een groot deel van de film gemist omdat ik niet kon stoppen met eraan te denken. 

En zijn kussen... doen me altijd verlangen naar meer. 

Hij laat me lachen en smelten met zijn lieve woorden. Lief, maar niet melig. Perfect. 

Bovendien geeft hij me het gevoel dat ik het waard ben, nog geen enkele keer heb ik me onzeker bij hem gevoeld. 

We doen het kalm aan, want we willen elkaar beter leren kennen en dan ons eventueel in een relatie storten. Waar ik op wacht? Wel, er zijn nogal wat pijnpuntjes...

We zitten in verschillende fases van ons leven, ik werk terwijl hij nog studeert. Gaat dat niet voor problemen zorgen? Hij gaat ook veel uit, heel veel. Tja, ik was zelf ook geen thuiszitter toen ik studeerde. Maar wat als dat zijn enige interesse is? Als hij nooit met mij iets anders zou willen doen? Enkel maar feesten. En drinken. En zijn vrienden? Hilarische kerels. Die ook graag feesten en zuipen. En ze zijn alles voor hem. En dat is mooi. Maar niet als wij samen weg zijn. We zien elkaar maar een, maximum twee keer per week. Dan wil ik hem zien, niet zijn vrienden.  

Misschien is de afstand nog het grootste probleem. We wonen 40 kilometer van elkaar. Een kort bezoekje is dus geen optie... Zeker niet nu het allemaal nog zo pril is. 

En zo twijfel ik constant. En als het dat niet is; verwacht ik wel dat zijn maten ooit eens goed met mij lachen en zeggen: "komaan, 't was allemaal maar een grapje." 

Dit is de periode waarvan je moet genieten, elkaar ontdekken, spelen, verliefd worden. 

En al wat ik doe is mij zorgen maken. 

Ligt het aan hem? Zijn we toch niet zo'n goede match? Kan ik er beter mee ophouden? 

Of ligt het aan mij en mijn neurotische trekjes? 

Waarom kan ik het niet loslaten?

Wordt vervolgd...