Voor mij kon het leven vroeger nooit snel genoeg vooruit gaan.
Dat het maar snel vrijdag is, paardrijden! Bijna naar de middelbare school! Binnen enkele weken afgestudeerd. Vanaf morgen ben ik officieel student aan de hogeschool. Godverdomme, geen afstudeerfeestje voor mij, ik mag dubbelen. Ein-de-lijk dat diploma in handen. Ik zal wel spoedig werk hebben, dan sparen voor een auto, dan om alleen te gaan wonen. Of samen te wonen, wie zal 't zeggen? De dagen gaan veel te traag als je geen doel hebt om op te staan. Yes, een geslaagd sollicitatiegesprek. Nee, dat opvolggesprek was niet zo denderend... Heb ik de job?! YES!
Gisteren heb ik met mijn jeugdvriendin afgesproken, om naar een punkoptreden te gaan dan nog wel. Het is acht jaar geleden dat ik nog met de tondeuse in mijn hand stond en me afvroeg of een hanenkam wel te doen zou zijn als je krullend haar hebt. Hoe kwaad ik mama zou kunnen krijgen als ik het deed. Hoe cool mijn toenmalig lief het zou gevonden hebben.
Ik heb het nooit durven doen. Ik nam dan maar een neuspiercing in de plaats.
"Psst, kijk subtiel hè, maar volgens mij heb jij ooit nog met die gast daar gekust." Ik draaide me traag om en bekeek de man, die toen nog een jongen was, die achter mij stond. Godverdomme, ja... Hij draagt nog steeds bandshirts, zware leren legerschoenen en kapotgescheurde jeans. Terwijl ik probeerde te beslissen of ik dat nu nog steeds sexy vind of toch maar niet, vroeg mijn vriendin: "Hoe heet hij toch weer?"
Geen.Idee. "Stel je voor, wie weet was je nog met hem geëindigd. Maar nee, jij was vreselijk kieskeurig met relaties. Nog altijd eigenlijk. Niet dat ik je ongelijk geef..."
Ik snapte het wel. Eerder die avond hadden we het over onze andere vrienden in die tijd. Twee ervan hebben een kind, een is zwanger, nog een ander is aan 't bouwen. "And I'm just sitting here, getting drunk." lachte ik.
Ik zag het wel. Die blik vol medelijden. Het maakte me boos. Nee, ik heb geen vriend, woon niet samen en dat gaat er het komende jaar ook niet van komen, en ik heb geen kinderwens. Ik heb wel een diploma behaald, een goede job en een rijk sociaal leven, dank u zeer. Ik heb gewoon een ander leven gehad dan mijn jeugdvrienden. Toen zij begonnen te werken, en dus te sparen, zat ik net op kot. Terwijl zij stabiliteit zochten bij een vriendje, feestte en flirtte ik erop los. Ik wou geen vaste relatie, en zelfs toen ik er toch aan toegaf, voelde ik me verstikt. Niets voor mij.
Het is ironisch eigenlijk. Ik was altijd degene die zo snel mogelijk volwassen wilde worden, succesvol wilde zijn, zelfstandig wilde zijn. En ik sta nu op een van de laatste plaatsen in het ganzenbord des levens. Mijn jeugdvrienden staan ver voor me. Zij willen niet horen wat ik zoal uitspook. Ze vinden het kinderachtig en vragen zich af waarom ik alles voor mezelf toch zo ingewikkeld maak. Het kan toch veel simpeler?
Mijn conclusie van de avond was dat tijd relatief is. En dat zij nostalgisch terugkijken op die momenten, terwijl ik er nog middenin zit. En ik geniet er van. Ik maak de dingen misschien niet altijd even simpel voor mezelf, maar hé, van simpel ben ik nooit gelukkig geweest en ik zal het nooit worden. Misschien doe ik die hanenkam toch maar niet, dan neem ik toch een neuspiercing ter compensatie.
