Woordenkots

Ik vervloek mijn groot bakkes.
Serieus.
Ik moet echt eens leren om af en toe mijn muil te houden. Zéker als ik gedronken heb.
Ik ben sowieso al een enorme babbelaar, maar als ik dronken ben, ratel ik. Dan is er geen stoppen aan.
En over wat dan nog...
De grootste onzin ever komt als woordenkots eruit. Mopjes (die vooral ik zelf enoooorm grappig vind, adviezen (die op niets slagen) en de zin van het leven mag uiteraard ook niet ontbreken.
Ik zie heel de wereld op die momenten ook graag en begin gretig kusjes en knuffels uit te delen. En als er een tof liedje gedraaid wordt, denk ik dat ik J-Lo ben en ga à la 'shake it, don't break it bitch' met mijn kont draaien.
Erg, erg, erg.

De volgende dag word ik dan met een zucht wakker. Omdat ik koppijn heb en me geneer voor wat ik weer allemaal gedaan en gerateld heb.
Maar gisteren sloeg alles.

Ik had een fijne vriendschap en die heb ik verkloot. Door vier stomme, onbenullige woorden.
Natuurlijk dacht ik het al wel langer, maar ik zou het nooit of te nimmer zeggen.
Omdat ik niet wil verneuken wat ik al heb, en daar eigenlijk best tevreden over ben. Ik ben een vrij onafhankelijk type en dat wou ik zo houden. Ik zou ook nooit meer gekwetst worden, niet ik. En overigens wist ik ook al wat zijn reactie zou zijn. Al viel dat al bij al nog best mee. Terwijl ik verwachtte dat hij zou vliegen naar huis, nam hij me in zijn armen en troostte mij. Dan toch niet de klootzak waar ik eigenlijk voor gevallen ben.

Ik wou het zo graag mijn geheimpje houden. My dirty little secret. Maar die onbedwingbare woordenkots in mijn lijf dacht daar anders over. En toen kwam eruit wat ik al lang niet meer tegen iemand gezegd heb.

Ik zie u graag.