Dank u, mama, om Wuthering Heights van 1939 voor mij op te nemen.
Over het algemeen ben ik eigenlijk geen grote fan van zwart-wit films. Vaak vind ik ze overdreven en flauw. Maar deze film, wat een pareltje. Jaren geleden heb ik het boek gelezen, en toen al was ik helemaal weg van het ingewikkelde liefdesverhaal van Heathcliff en Cathy.
Fuck Romeo en Julia en Jack en Rose, Heathcliff en Cathy is mijn alltime favoriete troubled love-koppel. Bekijk de film, of nog beter: lees het boek en je zal snappen wat ik bedoel. Geen soppige scènes, of ongeloofwaardige opofferingen voor de liefde maar pure, rauwe passie voor elkaar, die ook vaak tot ruzie en frustraties leidt.
Een relatie waarvan je hoopt dat je ze nooit zal hebben, en anderzijds ook weer wel.
Want het zijn niet de liefdes met veel wederzijds respect en zo min mogelijk ruzie waarover gesproken en geschreven wordt, en al helemaal niet de relaties waarin je je perfect comfortabel voelt en waar dagelijks aangename hoe-was-je-dag-gesprekken plaatsvinden. De liefde waarover de grootste boeken uit de geschiedenis worden geschreven en waarover Oscarwinnende films worden gemaakt is verknipt, totaal wacko.
En laat dat net het minste zijn wat er over Cathy en Heathcliff gezegd kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten