Gisterennacht was ik dan ook heel blij om te zien dat de nieuwe afleveringen van Glee al online staan.
Noem me een klein kind, maar ik vind dat programma fan-tas-tisch, ik begrijp echt niet waarom het geen succes geworden is in Vlaanderen. Seizoen 1 en 2 zijn nog een beetje kinderachtig, maar vanaf seizoen 3 grijpen ze echte problemen bij de kloten (o.a. in mijn ogen een van de grootste problemen van de moderne maatschappij: het keuzeprobleem) en verzachten die door erover te zingen.
Hey, iedereen heeft zo zijn geheime maniertjes om zijn problemen aan te pakken. Als ik verdrietig ben, sluit ik me op in mijn kamer, kijk honderden films terwijl ik zowat alles wat er in huis te vinden is, opeet. Heel gênant, ik hoop dat niemand me ooit zo ziet, maar 't helpt wel tegen het hartpijntje.
Bon, zoals iedereen ondertussen weet is Cory Monteith, de acteur die Finn Hudson speelt, overleden. Toen het net gebeurd was, schrok ik wel eventjes van het nieuws (aangezien ik best een grote fan ben) maar ik kan niet zeggen dat het me echt bezighield.
Blijkbaar hebben de makers die dood nu verwerkt in de serie.
Ik heb die aflevering moeten afzetten.
Dat verdriet, de wat-als'en, het zelfverwijt, het kwam me allemaal zo bekend voor dat ik het volle kwartier dat ik ernaar keek heb gejankt als een baby.
't Is ondertussen bijna vier jaar geleden (op 16 november om precies te zijn), maar ook ik heb een vriend verloren. En het werd me plots allemaal nog eens in mijn gezicht gegooid.
Ik ben er al heel de dag niet goed van, vooral omdat ik nu pas besef hoe aanwezig dat verdriet nog altijd is. Ik dacht dat ik er ondertussen al wel wat 'over' was. Dat het verdriet al wat gesleten was.
Maar met het zien van die beelden brak mijn hart opnieuw in duizend stukken.
Het was alsof ik opnieuw net achttien was geworden, de wereld aan mijn voeten, ik zat nog maar net op de hogeschool, toen ik dat sms'je kreeg. "Jody, Jeroen is er niet meer..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten