Op zoek naar Het licht

Jongeren, ook ik, proberen hun leven ten volste te benutten. Genieten, moet je, genieten. Maar wat als dat niet meer lukt?
Ik zei daarnet tegen mijn broertje hoe blij ik was dat het weekend was, waarop hij spottend antwoordde: "Pff, voor jou is het altijd weekend. Jij zit hier toch maar thuis."
Ik heb nog steeds geen werk, en geloof mij: dat is niet zo leuk als de meesten denken. Mijn broer denkt dat ik een hele dag tv kijk, game en op de computer mijn tijd wat zit te verdoen. En dat ik daar erg gelukkig om ben.
Niet dus.
Ten eerste ben ik me niet constant aan het ontspannen, ik heb ook zo mijn klusjes te doen in huis en ik ben heel actief op zoek naar werk natuurlijk. Omdat ik binnenkort naar de VDAB moet, heb ik al mijn sollicitaties en afwijzingen in een mapje gebundeld. En geloof mij, 't zijn er veel.
Ten tweede vind ik dat er niet zoiets is als ontspanning als je je daarvoor niet ingespannen hebt. Computeren, tv-kijken, het lijkt allemaal zo leeg. En ik voel me er nutteloos door.

"Alsof jij in de best mogelijke wereld leeft. Alsof jij daar niet ook bij hoort."
"Maar ik weet tenminste dat er iets anders kan zijn." 
"En dat weet je door een beetje te dansen en drugs te gebruiken?" 
"Ja! Of - het is een begin." 
"Een begin van wat?" 
"Iets waar- Iets wat - Een plek waar je niet onder alles wat mooi is iets slechts, iets lelijks vermoedt, waar je kunt zien dat wat jij doet, gevolgen heeft. Ergens waar plaats is voor jouw inbreng, niet als iemand die alleen mag toekijken naar het spektakel, maar onderdeel is van iets echts is." 
Het licht- Jeroen van Rooij 

Dit is een passage uit het laatste boek dat ik gelezen heb. In het begin vond ik het nogal onsamenhangend, twee totaal verschillende verhaallijnen die elkaar naar het einde toe vinden. Mooi wel. Daar is over nagedacht. Ik lees heel veel de laatste tijd. Dan heb ik tenminste het gevoel dat ik mijn hersenen draaiende houd.
Soms ben ik bang om die kwijt te geraken en nooit meer terug te vinden. En om cynisch te worden en nergens meer van te kunnen genieten.
Uit verveling, uit angst voor afwijzing, uit wanhoop op beter.
En dan is het weekend, en kan ik me weer uitleven met mijn vrienden, die hun eigen bezigheden hebben tijdens de week. Dan voel ik me gelukkig(er).
Al weet ik niet wat het allemaal gaat geven na die afwijzing van vorige week. En al geef ik het niet graag toe: het doet nog erg veel pijn. En net wanneer ik me bedenk dat ik nooit echt veel chance gehad heb op dat vlak, krijg ik een sms:
"Goed herstel, meid! X" (Ik heb dinsdag mijn ogen laten laseren)
Mijn ex.

Great, just great.