Brief aan Symon

You don't know how strong my weakness is - Rod Stewart 

Liefste Symon 

Toen ik je leerde kennen, was ik compleet van mijn sokken geblazen. Je was zo slim, charmant en ja sorry, oud. Ik was nog een tiener, jij al even een twintiger en dat leek een wereld van verschil. Maar ik vond dat niet erg, integendeel.

Ik was nog volop aan het uitzoeken wie ik was en wat ik wilde in het leven, al deed ik erg mijn best om dat voor jou te verbergen. Ik wilde niet dat jij mij nog een kind vond, hoewel ik dat wel nog was. Een naïef, dom kind dat graag leuk gevonden werd door jou.

En je vond me wel leuk, hè? Volgens mij had je me volledig door, en wist je wel dat ik me slimmer en volwassener voordeed dan ik eigenlijk was. En hoe walgelijk onzeker ik was. Ik heb 't al eens stilletjes laten vallen, al kijk ik liever niet meer terug naar die periode, maar ik heb er niet altijd uitgezien zoals toen en nu. Op dat moment moest ik me nog aanpassen aan het nieuwe spiegelbeeld dat ik gekregen had, nee, waar ik voor geknokt had. En plots nam iedereen, vooral mannen dan, me serieuzer, wilden ze wel met me praten en misschien wel meer.

Ik heb dat toen, en misschien nog altijd, verschrikkelijk uitgebuit. Dat vond jij maar niks, maar ik genoot wel van die pas verworven aandacht.
Als er al eens gevoelens aan te pas kwamen, werd ik bang en liep ik weg.
Ik heb niet zo gemakkelijk lief als jij misschien wel denkt, net zomin als dat ik me gemakkelijk laat liefhebben. Zoals Milan Kundera lang geleden schreef: "Liefde openbaart zich niet door een verlangen om te vrijen (dat verlangen geldt een ontelbare hoeveelheid vrouwen,) maar door een verlangen naar een gedeelde slaap (dit verlangen geldt één enkele vrouw)." Dat laatste verlangen was mij vreemd/ 

En toen kwam jij ten tonele. Wat erna volgde, hoeft niet beschreven te worden, want zelfs voor ons was en is dat een mysterie.

Eigenlijk is er ondertussen niet zoveel veranderd. Ja, we zijn wat ouder geworden. Maar verder ben ik diep vanbinnen nog steeds dat onzekere, naïeve meisje dat naar jouw aandacht en goedkeuring dingt.
Als tiener hield ik echter wel van een spelletje, dat hield het leven spannend. Nu is dat niet meer.

Want dit is hoe ik het zie, mijn liefste Symon. Destijds speelden we een spelletje poker. Stiekem, want poker was ten zeerste verboden. Ik ging all-in, jij was het spelletje eventjes beu en stopte. Niet veel later zag ik dan dat jij van tafel was veranderd.

Het was niet jouw schuld, Symon, noch de mijne. Ik wil je niet alle verantwoordelijkheid in de schoenen schuiven, maar laten we alsjeblieft niet in herhaling vallen. Al weet ik dat we al heel sterk naar die kant aan het neigen zijn.  Jij was niet zeker hoe ik me indertijd precies voelde, ik weet dat eigenlijk ook niet. Wat ik wel weet, is dat het me veel verdriet heeft bezorgd. Dat wil ik niet meer meemaken.

Daarom wil ik je vragen: mis mij. En ik zal jou missen.

Tot ziens, vriendje.