Familyman

Dochters zouden naar een evenbeeld van hun vader in een man zoeken. 

Laat mijn vader, of wat dat betreft elke man in mijn familie, het laatste zijn waar ik naar op zoek ben. 

De mannen die ik papa, broer, oom of opa noem, zijn de meest verachtelijke die ik ken. Stuk voor stuk zijn ze schijnheilig, egoïstisch, boertig en narcistisch. 

Nee, daar bedank ik toch wel mooi voor. 

Ik ben een gevoelig type, té gevoelig misschien. Eén van mijn mooiste en lelijkste karaktereigenschappen. Ik kan me goed inleven in de gevoelens van een ander. Voor degene die het maar willen, kan ik de beste vriendin zijn die ze ooit gehad hebben. Maar anderzijds durf ik, mede dankzij die overgevoeligheid, de dingen wel eens overdrijven en enkel het emotionele aspect van de zaak te bekijken. Ik heb wel een aanleg om drama te maken waar het onnodig is. 

Ik denk dat ik niet moet uitleggen dat het bij ons thuis zowat dagelijks ruzie is door die verschillen. 

Wat ik doe, wordt niet gewaardeerd. Ah nee, want "jij hebt toch niets beter te doen dan heel het huis te kuisen." of "Je bent 22 jaar oud, dan mag je wel eens ervoor zorgen dat de huishoudelijke taken gebeuren."

Zelfs al vind ik die opmerkingen niet relevant en denigrerend, die kunnen me nog het minste schelen. 

Maar nadat ik een hele dag krom heb gelopen met emmer en dweil komen de mannen (met vuile schoenen!) doodleuk binnen en lopen naar waar ze willen. 

Ik verlies mijn temperament. Zij roepen bovenstaande opmerkingen naar mij. Ik word nog kwader. 

Het is niet omdat ik werkloos ben, dat ik een huisslaaf ben. De nog natte vloer terug vuilgemaakt? Och ja, dan weet ze morgen weer wat doen. En zo denken zij echt. 

Over mij, over vrouwen in het algemeen. Vre-se-lijk ouderwets. 

Dus neen, ik wil geen man die op mijn vader of broer lijkt. (Anderzijds ook zeker niet iemand die te hard op mij lijkt, de bom zou nogal ontploffen) 

Vanmorgen was het weer zover, mijn broer staat om 12 uur 's middags op ("Wat? Ik ga wel al een hele week naar school hè, dan mag ik toch eens uitslapen!") terwijl ik al lang bezig was met de opkuis. Nu loopt hij natuurlijk weer overal door en houdt er geen rekening mee. "Ah ja, ik neem de auto hè, ik veronderstel dat jij toch nergens heen moet? De keuken ziet terug vuil."

En toen knapte er iets. 

Vlak erna heb ik mijn laptop op schoot genomen en me aangemeld bij Thomas Cooke om in het buitenland te gaan werken. Twee vliegen in een klap: ik heb werk en ik hoef die twee zwijnen minstens vier maand niet meer onder ogen komen. 

Hopelijk vinden ze me daar wel goed genoeg voor, ik begin moedeloos te geraken van dat nutteloze gevoel. Werkgevers bezorgen me het al, thuis is de laatste plaats waar ik dat nodig heb.
Al is dat wel precies de plek waar ik me het minst gewaardeerd en gesteund voel.