Ik heb het haar eens gevraagd, niet vandaag natuurlijk, dat ligt wat te gevoelig. Maar ik vroeg haar of ze het erg vond toen ze 50 werd. "Tja, den overgang en zo... Echt leuke vooruitzichten heb je als vrouw niet meer eens je vijftig geworden bent."
Mama is nogal een harde, of zo komt ze toch over. Mijn temperamentvolle karakter heb ik van niemand vreemd. Maar ik ben nogal gevoelig. Ik kan van normaal naar bitch gaan in twee seconden, maar dan begin ik te overdrijven en heel vaak ook te wenen. Ik hou niet van conflicten, maar helaas wel van mijn gelijk halen. Mama is ook zo maar zij blijft gewoon een furie. Zonder overdrijven, zonder wenen. Ik heb haar zelden zien wenen. Misschien enkel vroeger, toen ik nog klein was. Soms, als het leven haar echt wat te zwaar werd, als er weer eens miserie was geweest met papa. Nu zegt ze vaak dat ze tranen genoeg gelaten heeft voor hem en dat ze zich er niet veel meer van aantrekt.
En dan denk ik: amai. Mijn mama is eigenlijk toch echt wel een straffe madam. Ze zaagt de laatste tijd een beetje als ik aan het luieriken ben dat ze wel al "een mens van in de vijftig" is en dat ik wel eens wat meer mag doen. Zeg mens, denk ik dan, 't is niet alsof ge al met een voet in 't graf staat hè.
Maar ze heeft me ook wel heel veel kansen gegeven in het leven. Ze heeft altijd met me meegeleefd, zelfs al zei ze het niet altijd. En bovendien weigerde ze om me naar de kappersschool te laten gaan. Dat wilde ik per se toen ik 14 jaar was. "Je hebt meer in je mars, je kan leren. Doe het godverdomme dan ook en kies niet voor de gemakkelijke, evidente weg." Als puistenpuber was ik toen zo kwaad op haar. Onnozel mens, laat me niet eens mijn eigen keuzes maken in mijn leven. En vier jaar later was ik haar er zo dankbaar voor. Mijn leven als kotstudent aan de hogeschool in Hasselt (Mijn keuze! Maar wel met goedkeuring van la mama) was heerlijk. Ik heb de kans gekregen om te studeren én om op kot te gaan. Ze wist goed genoeg dat ik meer op stap ging dan goed voor me was, maar nooit heeft ze erover geklaagd.
En zelfs nu, op het moment dat ik werkloos thuis zit en net niet de kussens opvreet uit verveling, blijft ze me aanmoedigen. Stelt ze me gerust dat het tijd nodig heeft, dat het niet aan mij ligt dat ik al tig keer ben afgewezen, dat die bazen niet weten wat ze missen.
Ik weet wel dat veel meisjes van mijn leeftijd zeggen dat hun mama de beste is.
Maar komaan.
'k Heb hard bewijs op tafel gezwierd.
Mijn mama is echt de allerbeste. De allerbeste vriendin, de wijste vrouw die ik ken, een zorgdragende kleuterjuf, een persoonlijke psycholoog, een goede kokkin, maar vooral een liefhebbende moeder.
En soms zegt ze 'shit', dat vind ik ook wel graaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten