Confuus

Schoon woord hè, confuus. Ik heb dat toevallig net ergens gelezen. Volgens woorden-boek.nl is de letterlijke betekenis 'verward, verbluft'. 
Net het woord dat ik zocht om mijn gevoel en dit blogbericht te verwoorden.
Alhoewel, over een ding is er duidelijkheid gekomen gisteren: fuck sollicitatiebrieven, ik doe gewoon mijn eigen datingbureau open. Echt.
't Staat nog niet helemaal vast, maar ik heb twee eenzame zieltjes erg gelukkig gemaakt. Een vriendin van mij loopt al een tijdje zot achter een jongen (ze zegt zelf van niet, dat ze hem gewoon tof vindt en eventueel wel iets ziet zitten, meer niet. Maar dat heb ik stiekem nooit geloofd). Ze zijn al goede vrienden, maar toch was voor dat meisje de drempel om dé vraag te stellen te groot. Weken heeft ze kleine tekens van liefde zitten analyseren, het soort van: "Hij gaf me een speels tikje, wat wil dat in godsnaam zeggen? Houdt hij van mij?"
Eigenlijk heb ik totaal uit eigenbelang gehandeld, want ik hou niet van dat ge-analyseer. Mijn ervaring met mannen zegt me dat wat ze zeggen, ze ook menen. Letterlijk. Eigenlijk is er niets simpeler dan een vent.
Nu, gisteren vroeg ik haar toestemming om eens met die kerel een babbeltje te doen, maar dan mocht ik wel alles zeggen en vragen wat ik wilde. Die toestemming kreeg ik.
En wat bleek? Zijn standpunt is exact hetzelfde als dat van haar (of hetgeen ze zich voorhoudt): gevoelens zijn er niet, maar dat kan wel komen. Hij wordt moeilijk verliefd op iemand, maar hij heeft haar wel al supergraag. Dus wie weet?
Dat meisje was dolgelukkig toen ik haar zijn uitleg vertelde (ik weet eigenlijk niet meer of dat wel mocht, ik had ondertussen al zowat een vat bier uit) en zelfs vandaag heeft ze me nog de hele dag ge-sms't hoe blij ze was.
En eigenlijk ben ik wel een beetje trots op mezelf. Ik heb het systematisch tekens verzinnen kunnen stoppen. Thank God.
Omdat ik zo fier was, heb ik het gevierd met nog een vat bier.
Vanaf toen werd het alleen maar waziger. Ik ben superblij voor dat meisje, ik gun het haar met heel mijn hart maar ik haat mezelf dat ik het liefdesleven van een ander met een grote mond en zwierige gebaren kan opsmukken terwijl dat van mij een chaos is.
Ik ga met mannen om waar ik beter bij uit de buurt kan blijven, die de verkeerde dingen of gewoon niets van mij willen.
En dan begin ik niet een ander, maar mezelf te analyseren. "Ik denk aan hem, terwijl het niet zou mogen. Ben ik nu romantisch of gewoon gestoord?" Waarom voel ik me steeds aangetrokken tot de verkeerde mannen? Soms lijkt het zelfs wat op masochisme. Honderden leuke, intelligente, grappige vrijgezelle mannen lopen er op deze aardkloot rond, maar daar zit te weinig uitdaging aan, natuurlijk. De goeie laat ik schieten of verraad ik. Degene waar ik alles voor zou doen, laten me enkel confuus achter.
Daarna begin ik hen ook te analyseren: "Waarom hoor ik toch niets van hem? Kan hij niet sms'en? Weet hij niet wat hij moet zeggen?" Dan wil ik mezelf met een vliegenmepper slaan en herinner ik mezelf aan mijn eigen advies dat mannen simpel zijn, en letterlijk doen en zeggen wat ze bedoelen. Het heeft niets te maken met niet kunnen of niet weten wat gezegd. Het is gewoon onverschilligheid. Terwijl ik hen volledig in mijn gedachten absorbeer, kom ik in die van hen niet eens voor.
En dat allemaal voor een klein beetje spanning. Het is de eenzaamheid niet meer waard.