'k Was haast vergeten...

... hoe 't voelt om verliefd te zijn. Zorgen en kleine gelukjes. Maar dan toch vooral zorgen. Of is het iets ertussenin?
Man, wat heb ik genoten van die twee dagen festival.
Voor mij is naar een festival gaan even ontspannend als op reis gaan. Een citytripje Casa Blanca in eigen land.
Je enige zorgen op dat moment zijn er met je bier gemorst kan worden, dat je niet helemaal vooraan kan staan bij je favoriete band of dat je niet overeenkomt met je mede-festivalganger.
Dat laatste was al helemaal geen probleem, ik ging immers met mijn best gay friend. Geen seksuele spanning, geen ruzie, geen discussie, geen misère! En je kan samen jongens checken, ah ja.
Ik was even al mijn zorgen en problemen vergeten, alleen die momenten telden.
Tot ik een foto van mijn vriend en mezelf op Facebook deelde.
Privéberichtje. Geflirt. Van The Ex.
Ik rolde met mijn ogen naar mijn vriend. "Pff, kijk wat die nu stuurt."
Mijn ogenrol werd beaamd: "Niet op antwoorden, laat hem maar doen." "Ja, sowiesoohoo..."
Nee, niks sowieso dus. Ik flirtte terug. Wanneer de best gay friend niet keek natuurlijk, want ik had me net zo stoer gedragen. Zou een beetje belachelijk overkomen.
En belachelijk voelde ik me toch al. Ik vloekte omdat ik net even twee dagen niet aan hem dacht, en ja hoor, dan laat hij nog eens iets van zich horen. En ik voelde kriebels omdat ik eigenlijk toch wel blij was dat ik zijn interesse toch nog kan opwekken.
Zielig. Ik ben de persoon geworden die ik vroeger uitlachte. Een tot over de oren verliefde, naïeve persoon die zich maar niet over The Ex kan zetten en alles zou doen voor een klein gesprekje.
Ik was nog nooit écht verliefd geweest, heb bij al mijn relaties altijd het koppie erbij gehouden, maar bij The Ex was en ben ik een dwaas.
En daar hou ik niet van.
Op zo'n meisje is The Ex ook niet gevallen. Veel jongens, maar ook meisjes appreciëren net aan mij dat ik een onafhankelijke jongedame ben die niet op haar mondje is gevallen (enfin, dame is ook een groot woord. Ik ben eigenlijk nogal een boerin).
Tenminste, dat was ik tot ik hem leerde kennen. Ik begon te denken voor hem. Al van het prille begin. Als ik ging shoppen: "Zou hij dit wel mooi vinden?", Als ik ging koken: "Hmm, zou ik niet beter sla eten? Ik wil niet dik worden... Dan ziet hij me misschien niet meer staan." En me opdoffen dat ik deed: make-up in orde, mooiste (= kortste) kleren aan (zelfs al was het daar nog véél te koud voor), hakken aan (die ik anders nooit droeg) en vooral: zorgen dat mijn lingerie matcht. Want daar stond hij op.
En misschien is het zieligst van al dat de relatie maar een maand of drie stand heeft gehouden.
Serieus, als ik dit verhaal vroeger van een vriendin moest horen, zou ik vooral compassie met haar hebben. Meisje toch, zo'n korte relatie en zo'n sloef... Foei.
En daarom zwijg ik dus maar in alle talen over de oorlog die mijn hoofd en mijn hart eigenlijk met elkaar aan het voeren zijn. Je weet niet wie nu de goeie of de slechte is en dus ook niet voor welk team je moet supporteren. En misschien is het net dat wel wat het zo moeilijk maakt.