Hypocrisie

Er zijn weinig vrouwen die zo slecht met emoties om kunnen als ik.
Met emoties van anderen dan, met die van mijzelf heb ik geen problemen.
Op dat gebied ben ik een echt wijf, ja. Zagen, zagen, zagen en over alles veel te lang piekeren.
En dat terwijl het antwoord vaak zo vanzelfsprekend is.

Bij een ongewenst "ik zie u graag en ik zou u alles willen en kunnen geven wat je maar wil" sla ik tilt.
Ik panikeer al bij een "we moeten dringend eens afspreken, hè" waar ik op voorhand al van weet dat ik er geen zin in ga hebben. Dus verzin ik excuses. Als die andere persoon het dan nog niet snapt, is dat zijn of haar probleem, niet het mijne.
Niet echt lichtgevoelig van mij, ik weet het. Maar ik wil niemands gevoelens rechtstreeks kwetsen.
Dat doet mij ook pijn.
Al duurt eerlijkheid waarschijnlijk wel het langst.
Ik heb altijd al gedacht dat karma ooit wel eens kei hard zou terugbijten voor mijn smoesjes om bestwil.
En zo geschiede...

"Ik ben verliefd op u." Blijkbaar iets wat al de rest al héél lang wist, behalve ikzelf natuurlijk.
Paniek, verbazing, die reflex om niemand te willen kwetsen.
"Maar ik heb gevoelens voor iemand anders..." stamelde ik nog.
Dat hij dat wel wist, zei hij. Over wie het precies ging, zat hij wel nogal naast de kwestie maar ik knikte maar. Met tranen in de ogen.
En toen ik mezelf daar weer even aan herinnerde, ging mijn redeknop helemaal uit.
Niet beseffend dat ik daar wel eens anderen mee kon kwetsen.

Waarom vergeet ik dat ook constant?
Mijn daden vallen niet goed te praten, maar ik ben niet iemand die je zomaar kan opeisen. Wanneer je zin hebt in een beetje mij en wanneer het uitkomt of wanneer je jaloers bent.
Ik laat niet met mij sollen, niet met mijn gevoelens spelen.
En dat is hypocriet van mij, omdat dat precies is wat ik bij anderen doe.
Maar wie is dat niet?
Ik hypocriet, jij hypocriet, hij hypocriet enzovoort.
En wij twee zijn de ergste van allemaal.
Niet met elkaar, niet zonder elkaar kunnen leven. Maar niet kunnen beslissen wat we nu willen en van elkaar kunnen of mogen verwachten. Beloven elkaar zo min mogelijk pijn te doen om vervolgens mekaar te folteren op de ergste manieren.

Misschien heb je nu wel een lichte afkeer van mij, en misschien is dat niet eens zo slecht.
Ik wou alleen sorry zeggen. Niet om wat ik heb gedaan, wel omdat ik je pijn deed.
Dat is wel het laatste wat ik ooit wou.

Wat passioneel begint, heb je zelden in je macht - Clouseau