Frustratie

Lieve Symon

Zoals je al wel wist, ben ik geen geduldig meisje.
Je mag me niet zo in onzekerheid laten leven.
Wat er door je heen gaat, valt niet gemakkelijk samen te vatten.
Dat begrijp ik.

Ook voor mij is het woorden wikken en wegen.
Maar ik kon niet langer wachten.
Ik denk dat ik sinds het begin van dit pokerspel eventjes gelukkig ben geweest, ja.
Nu voel ik me vooral gefrustreerd.

Vrienden zeggen dat ik moet stoppen met me te laten doen en genoegen te nemen met die positie die geen van ons beide mij wilde geven.
Ik weet dat het niet eenvoudig is, maar hoeft het echt zo moeilijk?
Die onvoorspelbaarheid van jou, dat mysterieuze dat je altijd meesleept, vind ik je aantrekkelijkste en meest afstotelijke eigenschap.

Je vroeg me een maand geleden : "Op welk punt zijn we nu beland?"
Wel, lieve man, ik heb geen idee op welk punt jij beland bent. Je kan het me niet vertellen en ik heb een vermoeden dat als dat gesprek er toch van komt je zal liegen.
Ik heb ook gelogen tegen jou, omdat dat de realiteit dragelijker maakt.

Maar ik ben nu op het punt beland dat ik open kaart wil spelen. Gedaan met mezelf en jou voor te liegen.
Hier sta ik dan, armen en hart wagenwijd open.
Hoe ver staan jouw armen en hart open naar mij?
En ik smeek je, wees eerlijk en voluit.
Dan weet ik of dit het wachten waard is, of kan ik verdergaan.

Veel liefs
Je maatje