Nestdrang

Bah.
Gewoon bah.
De laatste tijd krijg ik heel vaak de vraag of ik geen vriend heb, en waarom dat zo is. Wanneer ik daar eenmaal op geantwoord heb, krijg ik meestal slechts een 'oh' terug of erger nog: "'t Is niet dat ge al afgeschreven zijt he, ge zijt nog jong."
Euh ja. 't Zal wel zijn. Ik ben ocharme 22 jaar jong (nog niet zelfs, ik verjaar pas binnen een dikke week).
Soms lach ik stilletjes in mijn hoofd als ik zo'n antwoorden krijg. Dan denk ik: je bent zelf nog maar een twintiger, denk jij nu echt dat je met je huidige vriendje zult trouwen en dat je zijn kinderen zal baren? Of toch op z'n minst doen alsof ze van hem komen? Neeeei. Geloof ik niet.
Blijkbaar toch wel. Overal om me heen verloven jonge koppels zich of zijn ze toch al aan het praten over kinderen, samenwonen en trouwen. En serieus hè, niet om het meisje te behagen (die dromen meestal toch van drie prachtige kinderen, een huis met moestuin en een bruiloft om jaloers op te zijn). Ook de mannen zijn tegenwoordig helemaal into dat traditionele gedoe.
't Is een boot die ik totaal gemist heb. Ik ben daar absoluut niet mee bezig. En niet alleen omdat ik single ben. Ik weet zelfs niet of ik ooit wel wil trouwen, en of ik ooit wil bevallen. Dat lijkt mij zoooo angstaanjagend. En al die moeders zeggen dan: "ja, 't doet pijn, maar je krijgt er iets moois voor in de plaats." Het enige wat ik uit heel die zin versta, elke keer opnieuw, is: "ja, 't doet pijn".
Loop ik nu achter of willen zij veel te snel naar de finish? Want dat is trouwen, en kinderen krijgen zeker, voor mij. Het einde van een tijdperk. En ja, je krijgt er veel voor terug, blablabla, maar het onbezonnen leventje is voorbij. Dat onbezonnen leven waar ik zoveel van hou.
Tenminste, ik dacht dat het liefde was dat ik voor dat leven voelde. Gisterenavond werd ik plots keihard met mijn neus op dat leven gedrukt.
Ik ben nog maar pas van kot af, sinds juni, en ik durf gerust zeggen: ik was geen lieverdje. Ik genoot van het vrijgezellenleven en mijn twee laatste vriendjes heb ik op een zeer pijnlijke manier laten merken dat ik geen relatiemateriaal ben. En na het schuldgevoel dat ik daaraan overhield (een ijskoningin was ik nu ook weer niet) heb ik daar vrede mee genomen. Ik heb enkele keren een hart gebroken, omdat zij andere dingen van mij verwachtten dan ik van hen, maar ook ik heb een paar keer de hamer van de liefde gevoeld, wanneer toch bleek dat er meer in me omging dan oppervlakkige gevoelens.
Nu is het down low echter droger dan de keel van een moslim tijdens de ramadan met temperaturen boven de 30°c. Het lot van een kotstudent die weer thuis woont.
Gisterenavond ging ik op stap met de meisjes, maar omdat de muziek niet mijn ding was, hield ik me wat afzijdig. Toen kwam er plots een jongen naast me zitten. Mijn radar ving meteen op dat hij niet lelijk was, hij had iets schattigs en hij leek een beetje zenuwachtig. "Hey. Ik wil mijn verontschuldigingen komen aanbieden..." Ik begreep er niets van en dat viel op mijn voorhoofd af te lezen, denk ik, want hij vervolgde: "Twee jaar geleden hebben we gekust op een fuif. Ik had beloofd de volgende dag af te komen en heb dat niet gedaan. Ik wil daar echt sorry voor zeggen."
Mijn mond viel net niet open van verbazing, maar omdat ik iets met die mond moést doen begon ik in plaats daarvan keihard te lachen. Verontschuldigingen voor twee jaar geleden? En voor zoiets? Oké, ik apprecieer het wel maar blijkbaar heb ik er toch niet hard van afgezien want ik herinner me de fuif, de mensen met wie ik er was, zelfs waar we erna nog iets zijn gaan drinken maar van een kus herinner ik me niets. En hem eigenlijk ook niet. Hij daarentegen wist nog mijn volledige naam, waar en wat ik gestudeerd had, waar ik ben opgegroeid en waarover we die avond gepraat hadden.
Damn.
Ik wist echt niet wat ik daarvan moest denken. Heb ik toen zo'n indruk gemaakt? Blijkbaar niet, want hij had me de volgende dag toch laten zitten. Maakt hij zo'n dingen niet vaak mee en herinnert hij zich daardoor elke kus die hij geeft?
Of ligt het probleem bij mij? En daar vrees ik nog wel het meest voor. Zegt een kus mij nog maar zo weinig dat het zelfs de herinnering niet waard is?
Vandaag had ik gehoopt op een vriendschapsverzoekje op Facebook. Maar ik vrees ervoor. Ik ben die jongen zijn ego stevig met een voorhamer te lijf gegaan.
En zelf schaam ik me te hard om er eentje te versturen.
Eigenlijk heb ik door terug in het ouderlijk huis te wonen en solliciteren sowieso een nieuw tijdperk aangekondigd. Misschien is het dan niet slecht om ook het wilde singlebestaan in de studentenstad achter te laten.
Volgens mij is die vuile nestdrang besmettelijk. Bah.