22

Ik ben keihard jarig vandaag.
Ja, die keihard moet erbij want ik besef het zelf al heel de dag niet.
Komt dat nu omdat ik al een half jaar zeg dat ik 22 ben, omdat ik geen feestje geef of omdat het me gewoon niet kan schelen?
Ik weet het niet.
Ik bedacht me vandaag ook of ik blij ben met waar ik sta op mijn 22e.
Vroeger, als kind, wenste ik bij elk verjaardagskaarsje of bij elke pluisbol (je weet wel, zo'n veredelde pluizige pisbloem) die ik uitblies dat ik mager zou zijn, of een schoon meisje zou worden.
Want vroeger speelden mijn vriendjes en ik altijd een spelletje - de beruchte top 5 -.
"Wat is jouw top 5 spelletjes?" "Wie vind jij de vijf tofste van Thuis?" veranderde vanaf ongeveer ons tiende levensjaar in "Wat is jouw top 5 van schoonste meisjes van de wijk?".
Ik belande steevast op de vierde, vijfde of gewoon geen plaats (omdat we met een stuk of 7 meisjes waren). Met veel tranen tot gevolg, natuurlijk. En aan mama te gaan vragen of ik echt zo lelijk was.
Toen was het nog: "Ja maar, jij bent wel de slimste, of de tofste."
En eigenlijk ben ik die vraag tot op de dag van vandaag blijven vragen.
Als puber was het het ergst natuurlijk. Ik had een nogal laag zelfbeeld en werd gepest op school. Vaak kwam ik met uitgelopen mascara thuis (ik was een emo-meisje, keiveel zwarte shmink was een must): "Mama, ben ik dan echt zo lelijk? Waarom heeft iedereen een lief en ik niet?" "Maar nee meisje... Wat dat vriendje betreft, die anderen zijn gewoon gemakkelijk. Jij bent complex, jij hebt een man nodig, geen jongetje. Wacht nog maar een paar jaar, dan zul je het zelf wel zien.Maar je mag wel wat kilo's verliezen..."
Ja, ik was een verschrikkelijk jojo-er. Het grappige is nog dat ik op mijn dikst was toen ik mijn eerste vriendje had. Zo'n magere slungel die kon eten wat en wanneer hij wou en geen grammetje bijkwam. En dat verkeerde dan met mij, een kleine chubby die al vijf kilo bijkwam door kebab te ruiken.
Toen die eerste relatie voorbij was, ben ik vijftien kilo afgevallen... om erna op kot te gaan en er weer tien bij te krijgen... om vervolgens weer een klik in de kop te krijgen en nogmaals vijftien kilo afval... en er zeven bijkom want ik heb alweer een alvretend vriendje... en om er tenslotte terug twee af te pitsen.
En dan komen we op vandaag. Ik vind mezelf niet dik, maar het slanke fotomodel dat ik als kind wilde worden ben ik nooit geworden.
Ook een lief heb ik niet. Maar daar ben ik nogal een speciale in.
Als ik een vriendje heb, doe ik vaak niets anders dan op zijn kop kakken. Ik ben niet bepaald een gemakkelijke, speel graag de baas en moet controle hebben over de zaken.
En ergens wil ik dan iemand die mij keihard tegenspreekt en waar ik mee kan discussiëren om erna kwade seks te hebben en zalig gelukkig in slaap te vallen, tegen hem aan.
Maar vaak heb ik vriendjes die mij gewoon gelijk geven. Want anders ben ik toch maar kwaad.
Het enige vriendje dat mij ooit tegensprak, heeft mijn hart gebroken. Ik was zo verliefd, en zou alles voor hem gedaan hebben. Een moord plegen? Nooit. Tot hij me in mijn nek kuste en me lief aankeek. Ik werd bang van die gevoelens. En bedroog hem. Hij kon het me niet vergeven.
Ik dacht altijd dat ons mama mij complex noemde als excuus. "Een jongen wilt u niet omdat ge complex in elkaar zit." Right, da's eigenlijk schoon gezegd dat ik nu eenmaal niet mooi ben dus 't wel van mijn karakter moet hebben. Maar ik begin haar wel te geloven...
Dus ja... Ik ben slanker en ik vind mezelf mooier dan toen ik een jaar of 5 tot 21 was.
Maar daar zijt ge vet mee als ge een kop vol complexen hebt.